Σαν ήσουνα μικρό παιδί, γονατιστή
ζητούσες του θεού συγχώρεση
μα τώρα καβαλάς εφτά λοφάκια.
Αφηνιασμένα άλογα της Αραπιάς
στροβιλίζονται στις μισόκλειστες
σου πύλες, το Μισοφέγγαρο φιλά
τα πορσελάνινα σου στήθη
και έχεις ρίξει την αγνότητα σου
μέσα στο βυθό του Ελλήσποντου.
Ιερή Βασίλισσα μου,
μήπως κάποτε δεν είχαμε συναντηθεί
σ' ένα μπουρδέλο και μήπως δεν σου γέμισα
τη φούχτα με χρυσά κωνσταντινάτα;
Στα σοκάκια σου και στα παζάρια,
τα κόκκινα λουλούδια και οι παράφρονες
τους κόρες χορεύουνε μες τους καπνούς
και αγάδες μανιασμένοι στα πορνεία
λαχταρούνε στρουμπουλές παρθένες
κι αγοράκια που 'χουν γεννηθεί για απόλαυση.
Τα δάχτυλα σου χαϊδεύουνε το σάζι, έξαλλοι
δερβίσηδες μπαίνουν τον χορό του μαχαιριού,
και ένας κοκαλιάρης μοναχός
φορτωμένος αρετή και αμαρτία, προσμένει
την ανάσταση του μαρμάρινου αυτοκράτορα.
Ο μουεζίνης ψηλά στη κορυφή του κόσμου
παραδίνει τη ψυχή του στου θεού τα πόδια
και από το βάθος του πόνου και της τρέλας
γλυκοτραγουδά στον κόσμο κάθε αυγή:
“Ο Θεός Είναι Μεγάλος, Αλλάχου Άκμπαρ,
ο Θεός Είναι Μεγάλος."
Read the English version of this Poem Istanbul
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Βυζαντινά Παραμύθια: Η Αιώνια Γοητεία και Μεταμόρφωση της Κωνσταντινούπολης
Η "Κωνσταντινούπολη," ένα ποίημα που αντικατοπτρίζει τα θέματα που παρουσιάζονται στη "Η Παγκόσμια Πόρνη," εξερευνά βαθιά την πολυεπίπεδη ταυτότητα αυτής της θρυλικής πόλης. Βρισκόμενη στο σταυροδρόμι της Ανατολής και της Δύσης, η Κωνσταντινούπολη ήταν για αιώνες φάρος πολιτιστικής σύγκλισης και ιστορικής σημασίας. Το δοκίμιο αυτό εξετάζει τις στρώσεις της ιστορίας της Κωνσταντινούπολης όπως παρουσιάζονται στο ποίημα, δίνοντας έμφαση στη μεταμόρφωσή της και στη διαρκή επιρροή του ποικίλου παρελθόντος της. Μέσα από αυτά τα "Βυζαντινά Παραμύθια," φωτίζεται το ταξίδι της πόλης από την αρχαία αναζήτηση συγχώρεσης μέχρι τη σύγχρονη της μεγαλοπρέπεια.
Το ποίημα ανοίγει με μια ισχυρή εικόνα μιας πόλης που κάποτε ζητούσε "συγχώρεση του Θεού" αλλά τώρα "καβαλάς εφτά λοφάκια." Αυτή η μετάβαση αντικατοπτρίζει το ταξίδι της Κωνσταντινούπολης από έναν τόπο πνευματικής και πολιτικής ταραχής σε μια πόλη μεγαλοπρέπειας και ανθεκτικότητας. Η αναφορά στα "εφτά λοφάκια" υπαινίσσεται την τοπογραφία της πόλης, παραπέμποντας στη Ρώμη, και υπογραμμίζει το ιστορικό βάθος και τη σημασία της ως έδρα αυτοκρατοριών. Τα "Βυζαντινά Παραμύθια" θέτουν το σκηνικό για μια αφήγηση πλούσια σε πολιτιστικά και ιστορικά στρώματα.
Η απεικόνιση των "αφηνιασμένων άλογων της Αραπιάς" στις μισάνοιχτες πύλες της πόλης προκαλεί τις πολλές εισβολές και μεταναστεύσεις που έχουν διαμορφώσει την ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Τα άλογα, που στροβιλίζονται στις πύλες, συμβολίζουν τη συνεχή ροή και τη δυναμική φύση της ύπαρξης της πόλης. Τα "πορσελάνινα σου στήθη" που φιλά το "Μισοφέγγαρο" δημιουργούν εικόνες ομορφιάς μέσα στη φθορά και την τελική άλωση της πόλης, ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στα "Βυζαντινά Παραμύθια" που μιλά για την αιώνια γοητεία και τις ουλές που άφησε το ταραχώδες παρελθόν της.
Η προσφώνηση της Κωνσταντινούπολης ως "Ιερή Βασίλισσα μου" και η ανάμνηση μιας παρελθούσας συνάντησης σε ένα μπουρδέλο εισάγουν έναν προσωπικό και οικείο τόνο. Αυτή η προσωποποίηση της πόλης ως βασίλισσα που κάποτε πήρε χρυσά κωνσταντινάτα από τον ομιλητή προσθέτει ένα στρώμα ιστορικού μυστηρίου και υποδηλώνει μια συναλλακτική σχέση, αντικατοπτρίζοντας τον ρόλο της πόλης ως κέντρο εμπορίου και κατάκτησης. Τα "Βυζαντινά Παραμύθια" εδώ αντανακλούν τις οικείες συνδέσεις και ανταλλαγές που έχουν καθορίσει τον χαρακτήρα της Κωνσταντινούπολης εδώ και αιώνες.
Στα "σοκάκια σου και στα παζάρια," οι εικόνες των "κόκκινων λουλουδιών και οι τρελές τους κόρες", ίσως εδώ ο ποιητής αναφέρεται σε παπαρούνες, που χορεύουν μέσα στους καπνούς δημιουργούν μια ζωντανή εικόνα της καθημερινής ζωής της πόλης, γεμάτη αισθητικές λεπτομέρειες που συλλαμβάνουν την ουσία των αγορών της Κωνσταντινούπολης. Οι "αγάδες ζαλισμένοι μέσα στα πορνεία" και οι πόθοι τους για "στρουμπουλές παρθένες κι αγοράκια" τονίζουν τη σκοτεινότερη, πιο ηδονιστική πλευρά της πόλης, αναπόσπαστο μέρος της περίπλοκης ταυτότητάς της όπως απεικονίζεται στα "Βυζαντινά Παραμύθια."
Η απεικόνιση των "έξαλλων δερβίσηδων" που χορεύουν και ενός "κοκαλιάρη μοναχού βαρυφορτωμένου με αρετή και αμαρτία" που προσεύχεται για την ανάσταση του "μαρμάρινου αυτοκράτορα" προσθέτει μια πνευματική διάσταση υπενθυμίζοντας τη πρώην Χριστιανική κληρονομιά της πόλης . Αυτή η αντιπαράθεση μυστικισμού και θρησκευτικού ζήλου με τις κοσμικές απολαύσεις της πόλης περιγράφει τη δυαδικότητα της Κωνσταντινούπολης. Τα "Βυζαντινά Παραμύθια" εδώ τονίζουν τους πνευματικούς αγώνες, τις φιλοδοξίες, και όμως επίσης τη φθορά, που έχουν συνυπάρξει με τις εγκόσμιες επιθυμίες καθ' όλη την ιστορία της πόλης.
Η εικόνα του "μουεζίνη ψηλά στη κορυφή του κόσμου," που παραδίδει την ψυχή του στον Θεό και τραγουδά κάθε αυγή "Ο Θεός Είναι Μεγάλος, Αλλάχου Άκμπαρ," φέρνει το ποίημα σε ένα δυνατό κλείσιμο. Αυτή η μορφή, που τραγουδά το κάλεσμα για προσευχή από τη "βάθος του πόνου και της τρέλας," ενσαρκώνει την πνευματική αφοσίωση και την αγωνία που καθορίζουν μεγάλο μέρος της ιστορικής αφήγησης της Κωνσταντινούπολης. Η επαναλαμβανόμενη φράση "Ο Θεός Είναι Μεγάλος, Αλλάχου Άκμπαρ" αντηχεί σε όλη την πόλη, υπενθυμίζοντας την βαθιά νέα ισλαμική κληρονομιά της. Αυτά τα "Βυζαντινά Παραμύθια" απεικονίζουν τη διαρκή επιρροή της πίστης και τον ρόλο της πόλης ως πνευματικό κέντρο.
Στην "Κωνσταντινούπολη," το ποίημα αποτυπώνει τον πλούσιο ιστό της ιστορίας, του πολιτισμού και της πνευματικότητας της πόλης. Από τις αρχαίες απαρχές της και την αναζήτηση συγχώρεσης μέχρι την τρέχουσα κατάσταση της ως ζωντανή μητρόπολη, η αφήγηση της Κωνσταντινούπολης είναι ένα συνεχές ταξίδι μεταμόρφωσης και ανθεκτικότητας. Τα "Βυζαντινά Παραμύθια" που υφαίνονται σε όλο το ποίημα τονίζουν την περίπλοκη αλληλεπίδραση της εξουσίας, της πίστης και της ταυτότητας που καθορίζουν αυτή τη διαχρονική πόλη. Μέσα από αυτά τα παραμύθια, η Κωνσταντινούπολη αναδεικνύεται ως ένα ζωντανό μαρτύριο της διαρκούς πνευματικότητας και πολιτιστικής σύγκλισης που την έχει κάνει φάρο ιστορίας και ελπίδας για τις επόμενες γενιές.
Comments