Η μικρή τσιγγανοπούλα
με τις άγριες μαύρες μπούκλες
χορεύει στη πλατεία της πόλης
αγκαλιά με το φεγγάρι.
Το πονηρό φεγγάρι αργοπορεί
πάνω στα γυμνά της στήθη
κι ο πάτερ, μοχθηρός κι ερεθισμένος
διώχνει το αμαρτωλό φεγγάρι.
το φεγγάρι· το φεγγάρι· το φεγγάρι·
το άτακτο φεγγάρι στάζει μέλι
στα στήθη του καλοκαιριού.
Πετώντας πάνω σε έξι πεταλούδες
η μικρή τσιγγάνα λούζει τα στεκούμενα
της στήθια με λεβάντα και λιβάνι.
Απόψε ποθεί μιαν ολόμαυρη Αφρική—
άγρια σαν τους βάρβαρους Βεδουίνους
ξέφρενη σαν τις κιθάρες που παίζουν
οι τσιγγάνοι στην πλατεία της πόλης.
Ξαπλώνουμε μαζί όλη τη νύχτα
σε πεντακάθαρα λευκά σεντόνια
κι οι ρυθμοί του εξάλλου φλαμένκο
μας καίνε τα κορμιά όλη τη νύχτα.
Μικρή τσιγγανοπούλα
με τις άγριες μαύρες μπούκλες,
te amo! σ' αγαπώ! te amo!
Είμαι μέσα της! Είμαι μέσα της!
Μέσα στη μικρή τσιγγανοπούλα
με τις άγριες μαύρες μπούκλες
και το φλογερό φλαμένκο
βάφει τα σεντόνια κόκκινα.
Read the English version of this poem at Flamenco
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Απόηχοι της σύντηξης δύο πολιτισμών | Τα Ποιήματα Ανδαλουσίας
Στο ποίημα "Φλαμένκο", μέρος της σειράς Ποιήματα Ανδαλουσίας, ο χορός εκτυλίσσεται καθώς μια νεαρή τσιγγάνα και το φεγγάρι περιπλέκονται στην πλατεία της πόλης. Η αφήγηση συγχωνεύει άψογα τα ουράνια στοιχεία και τις γήινες επιθυμίες.
Το φεγγάρι, που θεωρείται πονηρό, παραμονεύει προκλητικά πάνω στα στήθη του κοριτσιού, προκαλώντας την αποδοκιμασία ενός ιερέα. Το ρυθμικό ρεφρέν "το φεγγάρι" απηχεί την ενέργεια του χορού φλαμένκο. Ο ποιητής υφαίνει το ουράνιο και το ανθρώπινο, φτιάχνοντας ένα μωσαϊκό επιθυμίας.
Η κάθοδος του φεγγαριού, σταλάζοντας μέλι ανάμεσα στα ηλιοκαμένα της στήθη, προσθέτει ένα αισθητηριακό επίπεδο. Η κόρη τσιγγάνα, επιπλέει πάνω σε έξι πεταλούδες, μια αναφορά στον ήχο των έξι χορδών μιας κιθάρας, και λούζεται τελετουργικά με λιβάνι και σμύρνα.
Καθώς η αφήγηση εξελίσσεται, η λαχτάρα της για την Αφρική εισάγει διάσταση, ανακαλώντας το πνεύμα των Βεδουίνων και τις μελωδίες των πλατειών της πόλης. Τα όνειρα των Μαυριτανών ανέμων-μια απελευθέρωση από την καταπιεστική ηθική της καθολικής πίστης-και των αραβικών αλόγων εμπλουτίζουν την αφήγηση, μπλέκοντας άψογα τις πολιτισμικές αναφορές.
Η κορύφωση εντείνεται καθώς ο ομιλητής αναφωνεί ότι είναι "μέσα της", εκφράζοντας με ρυθμική ένταση τον έρωτα και την σεξουαλική ικανοποίηση για τους δύο συντρόφους. Η επανάληψη του "te amo" ενισχύει το συναισθηματικό βάθος. Το "Φλαμένκο" συνδυάζει επιδέξια τη γλώσσα και τις εικόνες, απεικονίζοντας την επιθυμία, τον πολιτισμικό πλούτο και τον χορό των ουράνιων σωμάτων στο πλαίσιο των Ποιημάτων της Ανδαλουσίας.
Ο υπνωτιστικός χορός που απεικονίζεται στο " Φλαμένκο" αντικατοπτρίζει τον ιστορικό χορό μεταξύ του Μαυριτανικού και του Ευρωπαϊκού πολιτισμού στην Ανδαλουσία. Η αλληλεπίδραση της τσιγγάνας και του φεγγαριού χρησιμεύει ως μεταφορά για τις περίπλοκες συνδέσεις που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της σημαντικής επιρροής των Μαυριτανών στον ισπανικό μεσαιωνικό και καθολικό πολιτισμό.
Το φεγγάρι, το οποίο χαρακτηρίζεται ως πανούργο, συμβολίζει την ξένη Μαυριτανική επιρροή που παρέμεινε προκλητικά στην Ιβηρική Χερσόνησο. Αυτός ο χορός των πολιτισμών δεν έτυχε πάντοτε αποδοχής, όπως αντιπροσωπεύεται από τον αποδοκιμαστικό πάτερ, απηχώντας τις ιστορικές εντάσεις μεταξύ του Μαυριτανικού και του Χριστιανικού βασιλείου.
Το ρυθμικό ρεφρέν "το φεγγάρι" στο ποίημα έχει απήχηση όχι μόνο στον χορό φλαμένκο αλλά και στη διαρκή επίδραση της Μαυριτανικής μουσικής και των ρυθμών στην περιοχή. Η ενσωμάτωση των Μαυριτανικών στοιχείων στον τοπικό πολιτισμό είναι συνυφασμένη με τον ιστό της Ανδαλουσίας, όπως και τα ρυθμικά μοτίβα στο ποίημα.
Η κάθοδος του φεγγαριού, με το μέλι να στάζει ανάμεσα στα στήθη της μικρής τσιγγάνας, συμβολίζει τον πλούτο που έφεραν οι Μαυριτανοί, συμπεριλαμβανομένων των εξελίξεων στην επιστήμη, την ιατρική και τη γεωργία. Αυτή η πολιτιστική συγχώνευση, που λούζεται σε τελετουργίες λιβανιού και μύρου, αντικατοπτρίζει την ανάμειξη των Μαυριτανικών και των Ευρωπαϊκών παραδόσεων, δημιουργώντας μια μοναδική και αισθητηριακά πλούσια ατμόσφαιρα.
Η λαχτάρα για την Αφρική στην αφήγηση αντανακλά τις Μαυριτανικές ρίζες που είναι βαθιά ενσωματωμένες στον πολιτισμό της Ανδαλουσίας. Η αναφορά στο πνεύμα των Βεδουίνων και οι μελωδίες των κιθαρών στην πλατεία της πόλης ανακαλεί τον ζωντανό απόηχο της Μαυριτανικής επιρροής, που αντηχεί μέσα στους αιώνες.
Η κορύφωση του ποιήματος, όπου ο ομιλητής εκφράζει ότι βρίσκεται "μέσα της," γίνεται μια μεταφορά για την οικεία συνύφανση των Μαυριτανικών και των Ευρωπαϊκών πολιτισμικών στοιχείων. Η επανάληψη του "te amo" συμβολίζει τη διαρκή αγάπη και την εκτίμηση για το ποικίλο πολιτιστικό μωσαϊκό που υφάνθηκε μέσα στους αιώνες.
Comments