Γύρισα ξανά κοντά σου
όμως εσύ σαι εξοργισμένη.
Σφυρίζεις, γιουχαΐζεις, ουρλιάζεις.
Σε ικετεύω, μη με διώξεις.
Δώσε μου άσυλο μες ‘τη μαυρίλα
της σκοτεινής σου ύπαρξης
και σώσε με απ’ τον θόρυβο.
Το Πρωινό Αστέρι και Το Πρώτο Φως
παλεύουν μπροστά μου ολημερίς.
Τα τέσσερα άλογα
—λευκά, κόκκινα, μαύρα και χλωρά—
καλπάζουν συνεχώς μέσα στο νου μου.
Σαπισμένα κορμιά και κρανία σπασμένα·
φωτιές, φλόγες, αρρώστιες και όξινη βροχή—
η σφαγή δεν έχει τελειωμό και κανένας πια
δεν νοιάζεται ποιος έριξε την βόμβα πάνω
στα κίτρινα παιδάκια.
Οι ανόητοι ντυμένοι στ’ άσπρα νομίζουν
πως μπορούν να σταματήσουν τις φωνές
μες ‘το μυαλό μου.
Μ’ έχουνε δει, δεν μπορώ πια να κρυφτώ.
Τα θηρία έρχονται καβάλα στον λευκό
ορίζοντα.
Φύγετε, έξω απ’ το κεφάλι μου, φωνάζω.
Μα κανένας δεν μ’ ακούει.
Σε φιλώ στα χείλη—αλμύρα και αλάτι.
Είμαι σίγουρος, δάκρυα δεν είναι αυτά.
‘Όμως είναι πια πολύ αργά για αμφιβολίες.
Σε κοιτώ στα μάτια—σκοτεινιά και πάγος—
και πέφτω στην αγκαλιά σου:αδίστακτα:
Άβυσσος και λήθη.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem at Oblivion at Last
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Τοξική Αγάπη – Οι Έλικες της Απελπισίας και ο Αδυσώπητος Αγώνας
Στους αμυδρά φωτισμένους διαδρόμους του ανθρώπινου συναισθήματος, το ποίημα "Λήθη" προσκαλεί τους αναγνώστες σε έναν περίπλοκο χορό με την πολυπλοκότητα της τοξικής αγάπης. Οι στίχοι λειτουργούν ως στοιχειωτική μελωδία, ενορχηστρώνοντας μια αφήγηση που ξεδιπλώνει τις έλικες της απελπισίας και τον αδυσώπητο αγώνα ενάντια στη διαβρωτική φύση μιας προβληματικής αγάπης.
Το ποίημα αναδύεται ως μια εξερεύνηση, που εμβαθύνει στην άβυσσο όπου ριζώνει η αγάπη, στην πιο τοξική της μορφή. Ο ίδιος ο τίτλος παραπέμπει σε μια λαχτάρα για ένα τέλος, μια απαλλαγή από τα συντριπτικά βάρη που συχνά φέρει η τοξική αγάπη. Μπαίνοντας σε αυτό το ποιητικό τοπίο, οι αναγνώστες βρίσκονται τυλιγμένοι στις σκιές μιας αφήγησης που αντικατοπτρίζει τις συλλογικές εμπειρίες όσων έχουν παλέψει με την πολυπλοκότητα της αγάπης που πήγε στραβά.
Το κεντρικό θέμα έρχεται στην επιφάνεια από νωρίς στους στίχους, ένα λεπτό ρεύμα που κυλά κάτω από τις λέξεις. Πρόκειται για έναν όρο βαρυφορτωμένο με τον απόηχο του πόνου, μια διαβρωτική δύναμη που κατατρώει τα θεμέλια μιας κάποτε καλλιεργημένης αγάπης. Ζωγραφίζει μια ωμή και αυθεντική απεικόνιση των συναισθηματικών τοπίων που έχουν μολυνθεί από την τοξικότητα μιας προβληματικής σχέσης. Κάθε στίχος λειτουργεί ως καθρέφτης που αντανακλά την απελπισία, τον πόνο της καρδιάς και τον διαρκή αγώνα που αντιμετωπίζει μέσα στα ταραγμένα νερά μιας τέτοιας αγάπης.
Η φράση "τοξική αγάπη" αντηχεί σε όλο το ποίημα, ρίχνοντας μια σκιά πάνω από την αφήγηση και αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στον ψυχισμό του αναγνώστη. Συμπυκνώνει τη δυαδικότητα που ενυπάρχει στις σχέσεις, όπου η ομορφιά της αγάπης μπλέκεται με τις δυνάμεις που απειλούν να την καταστρέψουν. Στον λεπτό χορό ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, το ποίημα εκθέτει την ωμή ευπάθεια της ανθρώπινης καρδιάς, που αποκαλύπτεται από τις πολυπλοκότητες της αγάπης που έχουν πικραθεί με την πάροδο του χρόνου.
Καθώς οι στίχοι ξεδιπλώνονται, ο αναγνώστης γίνεται σιωπηλός μάρτυρας του αδυσώπητου αγώνα που περιγράφεται στο ποίημα. Η αφήγηση γίνεται ένα σκάφος, που μας μεταφέρει μέσα από τις φουρτουνιασμένες θάλασσες της απελπισίας, όπου τα κύματα της τοξικής αγάπης συγκρούονται με τις ακτές της ψυχής. Η εξερεύνηση μέσα σε κάθε γραμμή ζωγραφίζει ζωντανές εικόνες των προκλήσεων που αντιμετωπίζονται μέσα στα όρια μιας σχέσης που διαβρώνεται από την τοξικότητα των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και των διαλυμένων ονείρων.
Η επισκόπηση που παρέχεται στο ποίημα επιτρέπει στους αναγνώστες να κάνουν ένα βήμα πίσω και να παρακολουθήσουν το ξετύλιγμα μιας σχέσης που μολύνθηκε από το δηλητήριο της τοξικής αγάπης και την αυστηρή αναγνώριση της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν όταν η αγάπη μετατρέπεται από πηγή παρηγοριάς σε πηγή απόγνωσης. Το ποίημα γίνεται ένα καταφύγιο για όσους έχουν περιηγηθεί σε παρόμοια συναισθηματικά τοπία. Η απήχηση των στίχων επιχειρεί να επεκταθεί πέρα από την ατομική εμπειρία, προσφέροντας έναν κοινό χώρο για προβληματισμό και ενδοσκόπηση.
Εν κατακλείδι, το ποίημα "Λήθη" είναι μια ματιά στα βάθη της αγάπης που πάει λάθος, ένας καθρέφτης που αντανακλά τους παγκόσμιους αγώνες που αντηχούν στους διαδρόμους της ανθρώπινης καρδιάς. Οι αναγνώστες καλούνται να αντιμετωπίσουν τις σκιές μέσα τους, να περιηγηθούν στα ταραγμένα νερά της τοξικής αγάπης και να βρουν, ίσως, μια αχτίδα κατανόησης στο κοινό ταξίδι της απόγνωσης και της λύτρωσης.
Comments