Μια φορά κι έναν καιρό
στις μέρες του αναμάρτητου πηλού...
Ο κύριος Clements στέκεται
στην είσοδο με ένα βιβλίο
του D. H. Lawrence στο χέρι—
σ’ ευχαριστώ κύριε Clements,
πάντοτε θα σε θυμάμαι.
Η Nitah από την αρχαίο γη,
εύθραυστη, γεμάτη εμπιστοσύνη,
γέρνει στ’ ανοιχτό παράθυρο
όλο χαμόγελα και μπούκλες.
η καλοσύνη της με άγγιξε απαλά
με όσα ήταν στη ζωή αθώα.
Ένα ντροπαλό απόγευμα—
η αγνότητα και ο πόθος
σμίγουνε σ’ ένα κίτρινο κρεβάτι.
Μια καταιγίδα δίχως σύνορα—
η πρώτη της κραυγή, οι ψίθυροί μας
και όλες οι μέρες της αυγής.
Ποτέ δεν είπαμε αντίο,
ούτε τελευταία λόγια χωρισμού,
ψέματα ευγενικά ή υποσχέσεις φιλίας.
Χωρίσαμε δίχως να πούμε λέξη
και οι δυό σχεδόν μικρά παιδιά.
Το Gower Street είναι τώρα αγνώριστο.
Το σινεμά, η καφετερία, το πάρκο—
τίποτα δεν υπάρχει πια,
ένας νέος κόσμος για μια παλιά ζωή.
Στέκουμε μπροστά στο παλιό σχολείο.
Οι ώρες περνούν—μια, δυό, τρεις.
Πως; Πότε; Που πήγανε;
Πόσο γρήγορα χάθηκε το πρωί!
Σούρουπο πια—οι σκιές όλο και μεγαλώνουν.
Read the English version of this poem Gower Street
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Gower Street: Μια Ποιητική Ιστορία Αγάπης και Νοσταλγίας | Ποιήματα Ενηλικίωσης
Στο ποίημα "Gower Street" της σειράς Ποιήματα Ενηλικίωσης του Κύπριου ποιητή Τάκη Ζαχαρίου, ο αναγνώστης μεταφέρεται σε μια περασμένη εποχή όπου η αθωότητα και η επιθυμία αναμειγνύονται, προκαλώντας ένα μωσαϊκό συναισθημάτων που παραμένει ζωντανό ακόμη και μετά τον τελευταίο στίχο. Το ποίημα, μας προσκαλεί να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι στα βάθη της αγάπης και της απώλειας, όπου θραύσματα ξεχασμένων αναμνήσεων και παρατεταμένων παθών βρίσκουν παρηγοριά μέσα στις γραμμές του.
Μέσα από υποβλητικές εικόνες και τρυφερές αποχρώσεις, ο ποιητής αποτυπώνει την ουσία μιας εποχής που οι αθώοι νεαροί μαθητές διέσχιζαν τα λιθόστρωτα μονοπάτια της Gower Street. Οι εναρκτήριες γραμμές του ποιήματος, που θυμίζουν ένα πανάρχαιο παραμύθι, θέτουν τις βάσεις για μια αφήγηση που ξεχειλίζει από ψιθυριστές εξομολογήσεις και κρυφές επιθυμίες.
Στο επίκεντρο αυτού του μελαγχολικού ποιήματος, η Nitah μια αιθέρια παρουσία από τη αρχαία πατρίδα, ακουμπά σε ένα ανοιχτό παράθυρο αποπνέοντας ευθραυστότητα και εμπιστοσύνη. Η καλοσύνη της αγγίζει τον ομιλητή, κάνοντας όλο το καλό που έχει μέσα του να ξυπνήσει στη ζωή του.
Ο λεπτός χορός της αγνότητας και της επιθυμίας ξεδιπλώνεται πάνω σε ένα μικρό κίτρινο κρεβάτι, όπου μια θύελλα πάθους αναμιγνύεται με τις ανθισμένες μέρες της άνοιξης. Οι γλαφυρές περιγραφές του ποιητή ζωγραφίζουν ένα ταμπλό ωμών συναισθημάτων φτιαγμένο από το παρατεταμένο άρωμά της, τους ψίθυρους της και τη πρώτη της κραυγή.
Το ποίημα αποκαλύπτει ένα υπόγειο ρεύμα νοσταλγίας και ανεκπλήρωτων αποχαιρετισμών. Οι νεαροί εραστές σαν χωρίζουν δεν ανταλλάσσουν τυπικούς αποχαιρετισμούς, αφήνοντας τον αναγνώστη να αναλογιστεί το βάρος των ανείπωτων λέξεων, των υποσχέσεων που έμειναν ανεκπλήρωτες και τη μυριάδα των τι-αν.
Καθώς οι ώρες περνούν και οι σκιές μακραίνουν, το πρωί περνάει ομαλά στο σούρουπο, προσφέροντας μια πικρή υπενθύμιση της φευγαλέας φύσης της ζωής. Ο λυρικός ρυθμός και οι στοιχειωμένες εικόνες του ποιήματος επιχειρούν να αιχμαλωτίσουν τη φαντασία του αναγνώστη, βυθίζοντάς τον σε έναν κόσμο βαθιάς μελαγχολίας, όπου η νεολαία παλεύει με τα βάθη μιας θλίψης πέρα από την τρυφερά της χρόνια.
Η Gower Street, κάποτε ένα ζωντανό μωσαϊκό από καφετερίες, πάρκα και ένα χαριτωμένο μικρούτσικο κινηματογράφο, τώρα στέκεται ως μια οδυνηρή υπενθύμιση του περάσματος του χρόνου και της παροδικής φύσης των ανθρώπινων σχέσεων. Ο παλιός δρόμος συμπυκνώνει την ουσία της απαγορευμένης γοητείας και της γλυκόπικρης λαχτάρας που αντηχεί μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Με κάθε γραμμή, ο ποιητής υφαίνει ένα μωσαϊκό συναισθημάτων, προσκαλώντας τον αναγνώστη να προβληματιστεί πάνω στα διαχρονικά θέματα της αγάπης, της απώλειας και της μεταμορφωτικής δύναμης της μνήμης.
Comments