Όταν ήμασταν σχεδόν παιδιά…
Θυμάσαι τα απογεύματα στο πάρκο;
Ήσουν γλυκιά και απαλή
σαν τ΄ αεράκι που φυσούσε στις ιτιές.
Οι κρίνοι χαμογελαστοί κοκκίνιζαν
και τα μεγάλα γέρικα πλατάνια πλέκανε
τα φύλλα τους να μας κάνουνε σκιά.
Στα αλήθεια σ’ αγαπούσα, μα τα νιάτα
είναι ανόητα, δεν έχουνε λιγάκι υπομονή.
Η ζωή μπροστά μου με καλούσε και έκλεισα
το βιβλίο μας πριν καν να είχε ανοίξει.
Με ρώτησες, "Γιατί" και τα δάκρυά σου
πέσανε στα κρίνα και τα κρίνα έκλαψαν.
Τώρα με μια φωνή ξεθωριασμένη
σε καλεί ο γέρο-τροβαδούρος
από την άλλη πλευρά της γέφυρας:
“Αγάπη μου, στο πρώτο μας ξημέρωμα
συναντηθήκαμε δυό χρόνια πιο νωρίς”
Read the English version of this poem Nitah
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η Nitah, από τη Σειρά Ποιήματα Ενηλικίωσης της Συλλογής Ποιήματα Κύπρου
Η “Nitah,” ένα ποίημα στη σειρά Ποιήματα Ενηλικίωσης της συλλογής Ποιήματα Κύπρου, εξερευνά τη χαμένη αγάπη και τον παρατεταμένο πόνο των χαμένων ευκαιριών. Ο ομιλητής αναλογίζεται το ρομάντζο του παρελθόντος, στοιχειωμένος από αναμνήσεις που εξακολουθούν να αντηχούν. Tο δυνατό και συγκινητικό αυτό ποίημα εμβαθύνει στα θέματα της αγάπης, απώλειας και λύπης.
Το ποίημα υφαίνει ένα μωσαϊκό συναισθημάτων, που αντηχεί βαθιά και προσκαλεί σε ενδοσκόπηση στο ταξίδι της ζωής. Η φύση γίνεται σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας του ζευγαριού, προσδίδοντας στο ποίημα μυστικιστική γοητεία. Το ποίημα αγκαλιάζει τις φευγαλέες στιγμές της ζωής και αποκαλύπτει την ωμή ευπάθεια και τη δύναμη των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Comments