Η αγάπη μου για τον Υιό του Ανθρώπου και το Χριστιανισμό ως τρόπο ζωής είναι απέραντη, ωστόσο, μου είναι αδύνατο να πιστέψω σε έναν μεταφυσικό κόσμο.
Αυτό το ποίημα είναι η προσωπική μου άποψη για τον Θεό, Ιησού, και Ιούδα. Παρακαλώ μην συνεχίσετε να διαβάζετε αυτό το ποίημα αν προσβάλλεστε εύκολα ή αν είστε μισαλλόδοξοι στις απόψεις άλλων ανθρώπων.
Το ποίημα αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα Ο Τελευταίος Πειρασμός του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο πατέρας τ' αγοριού
Ο αποπλανητής της νύφης.
Από παιδί με βασανίζεις.
Σακάτεψες τον κύρη μου
και τώρα τραυλίζει στη γωνιά—
μια φωνή χωρίς να λέει λόγο.
Όταν ήμουνα παιδάκι
σου ζήτησα ένα παιχνίδι—
μου 'ταξες τέσσερα καρφιά.
Κάθε βράδυ, ακάλεστος
μπαίνεις στα όνειρά μου
είσαι πάντα θυμωμένος
και η καρδιά σου μαύρη.
Σου φωνάζω τρομαγμένος
"Δεν είμαι ο υποσχόμενος"
αλλά κραυγάζεις και μου λες
άλλη επιλογή δεν έχω.
Όταν έγινα άντρας, πόσο
αγάπησα την κόρη του ραβίνου!
Όμως εσύ την πήρες μακριά μου
και την έδωσες σε άλλους.
Πέθαινα χίλιες φορές όταν
την άκουγα να κλαίει από ντροπή
και πέθαινα ξανά κάθε φορά όταν
την έβλεπα να κλείνει τις κουρτίνες.
Στο σπίτι με το κόκκινο φανάρι
ακούω κάθε μέρα να κλαίει η Μαρία
για έναν προαναγγελθέντα θάνατο.
Άκουσε με, δεν είμαι γιος σου.
Θέλω την κόρη του ραβίνου,
αγαπώ το βουβό πατέρα μου
και φτιάχνω σταυρούς ολημερίς για
να σταυρώνουν τους προφήτες σου.
Όμως από μικρό αγοράκι πάντα
το ξερα, αύριο πρέπει να πεθάνω.
Read the English version of this poem at I Must Die Tomorrow
Λίγα λόγια για το ποίημα...
Η αδυναμία και ο θρίαμβος ενός ανθρώπινου Μεσσία | Θρησκευτικά Ποιήματα
Στο πρωτοποριακό μυθιστόρημά "Ο Τελευταίος Πειρασμός," ο Νίκος Καζαντζάκης παρουσιάζει μια βαθιά και προκλητική αναπαράσταση του Ιησού Χριστού, όχι ως ένα θεϊκό ον ανέγγιχτο από τις ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά ως έναν άνθρωπο φορτωμένο με φόβους, αμφιβολίες και μια λαχτάρα για μια ζωή που δεν δεσμεύεται από το βάρος του Μεσσία. Μέσα στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος, ο Καζαντζάκης ζωγραφίζει ένα βαθιά ανθρώπινο πορτρέτο του Ιησού, μια φιγούρα που παλεύει με την πολυπλοκότητα της αγάπης, της επιθυμίας και της συντριπτικής προοπτικής του πεπρωμένου του.
"Αύριο Πρέπει να Πεθάνω," εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη, είναι ένα συγκλονιστικό και εσωστρεφές ποίημα που συμπυκνώνει την εσωτερική αναταραχή και τα αντικρουόμενα συναισθήματα που βιώνει ο Ιησούς καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του. Το ποίημα χρησιμεύει ως ένας ισχυρός προβληματισμός για τους αγώνες που αντιμετωπίζει ο ανθρώπινος Μεσσίας, αναδεικνύοντας τα τρωτά σημεία, τις επιθυμίες και τις θυσίες που πρέπει να κάνει για το γενικότερο καλό της ανθρωπότητας.
Οι εισαγωγικοί στίχοι του ποιήματος απηχούν την παράδοξη φύση της ύπαρξης του Ιησού. Καταδικάζει τον Θεό επειδή είναι ο αποπλανητής της νεαρής νύφης και πατέρας ενός παιδιού με τη γυναίκα ενός άλλου άνδρα. Αυτοί οι αντικρουόμενοι ρόλοι συμβολίζουν τις βαθιές συγκρούσεις που προκύπτουν όταν ο θείος σκοπός συγκρούεται με τις ανθρώπινες επιθυμίες και σχέσεις. Η βασανισμένη ύπαρξη του πρωταγωνιστή αναδεικνύεται στο προσκήνιο, καθώς ο άνθρωπος που έχει αγαπήσει ως πατέρα, σακατεύεται και μένει άφωνος, αντικατοπτρίζοντας τον πόνο και την απομόνωση που βιώνει ο Ιησούς σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του.
Καθώς το ποίημα εξελίσσεται, ο Ιησούς εμβαθύνει στο παρελθόν του, εξιστορώντας τις παιδικές του εκκλήσεις για ένα παιχνίδι, αλλά λαμβάνει μόνο την υπόσχεση τεσσάρων καρφιών. Αυτή η στοιχειωτική μεταφορά αποτυπώνει το απειλητικό φάντασμα της σταύρωσης, το πεπρωμένο που περιμένει τον Ιησού και το βάρος της θεϊκής του κλήσης. Η επαναλαμβανόμενη παρουσία του βασανιστή του αφηγητή, μιας απειλητικής φιγούρας με μαύρη καρδιά, υπογραμμίζει τις εσωτερικές μάχες και τις αμφιβολίες που ταλαιπωρούν τον ανθρώπινο Μεσσία.
Στη συνέχεια το ποίημα παίρνει μια οδυνηρή στροφή, εμβαθύνοντας στην αγάπη του Ιησού για την κόρη του ραβίνου, τη Μαρία Μαγδαληνή. Εδώ, ο ποιητής εξερευνά την πολύπλοκη γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, καθώς ο Ιησούς εξομολογείται τη βαθιά του αγάπη για το μικρό κορίτσι. Ωστόσο, το θεϊκό σχέδιο παρεμβαίνει, χωρίζοντάς τους και υποβάλλοντας την στην αγκαλιά άλλων ανδρών. Η οδύνη του Ιησούς είναι αισθητή, καθώς αφηγείται τον πόνο του να ακούει τις κραυγές της ντροπής της και να τη βλέπει να κλείνει τις κουρτίνες για να κρύψει τη μοίρα της. Η εικόνα του σπιτιού της με μια κόκκινη λάμπα να καίει στο παράθυρο, προκαλεί μια ζωντανή εικόνα για το δρόμο που πείρε στη ζωή της.
Μπροστά σε αυτά τα βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τον πόνο, ο Ιησούς επιβεβαιώνει την αγάπη του για τον επίγειο του πατέρα, την προκλητικότητά του απέναντι στον βασανιστή του και τη λαχτάρα του για την κόρη του ραβίνου. Παρά τις ανθρώπινες αυτές προσκολλήσεις, υποβόσκει η επίγνωση ότι δεν είναι απλώς ένας θνητός άνθρωπος αλλά μια μορφή που προορίζεται για έναν μεγαλύτερο σκοπό. Αναγνωρίζει το ρόλο του στη δημιουργία σταυρών για την αμφισβήτηση της καθιερωμένης τάξης και τη λαχτάρα που εξακολουθεί να τρέφει για τον απαγορευμένο έρωτα της Μαρίας Μαγδαληνής. Ωστόσο, στα βάθη της ύπαρξής του, έχει συνείδηση ότι η μοίρα του είναι σφραγισμένη: πρέπει να πεθάνει αύριο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Μέσα από αυτό το υποβλητικό και εσωστρεφές ποίημα, "Αύριο Πρέπει να Πεθάνω", βυθιζόμαστε στην ωμή και οδυνηρή ανθρωπιά του Ιησού, όπως τη φαντάστηκε ο Καζαντζάκης. Αναδεικνύει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις επιθυμίες και τις θυσίες μιας μορφής που επιβαρύνεται με ένα θείο κάλεσμα. Το ποίημα χρησιμεύει ως μαρτυρία του θριάμβου ενός ανθρώπου που υψώνεται πάνω από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, αγκαλιάζοντας τελικά το πεπρωμένο του και το βαθύ μέγεθος της θυσίας του για χάρη της ανθρωπότητας.
コメント