Τα ποιήματα της σειράς "Σαπφώ" περιέχουν εικόνες σεξουαλικότητας. Παρακαλείστε να μην τα διαβάσετε αν προσβάλλεστε εύκολα από τον τρόπο ζωής άλλων ανθρώπων που τυχαίνει να είναι διαφορετικός από τον δικό σας.
Σε αγάπησα στο πάθος
του φλογισμένου Ιούλη
όμως το φιλί του Απρίλη
σου χάιδευε τα μάτια.
Χαμογέλασες, με μάγεψες!
Λαχτάρα γέμισε τα σωθικά μου
κι ένας πυρετός παράξενος
μου 'καιγε τα σπλάχνα.
Σ έλουσα με μυρωδικό,
χτένισα τα καστανά μαλλιά σου
και φίλησα την έξαλλη ηδονή
στα μισόκλειστα σου μάτια.
Τρέμανε τα χέρια μου.
Λυγίσανε τα γόνατα μου.
Με τρέλαινε η αγνότητα σου.
Ξεκούμπωσα το λευκό σου φόρεμα
και σ' αγάπησα με ένα πόθο βιαστικό
μα παρέμεινα για πάντα σκλάβα
στους λυγερούς μηρούς σου
Κάθε βράδυ κάτω από το ξάστερο
ουρανό, ξέγνοιαστα αγαπιόμαστε
στο ψίθυρο της αφρισμένης θάλασσας.
Φουσκωμένα κύματα ορμούσαν στη ακτή
σε κρυφούς κολπίσκους και μυστικά λιμάνια
και με κατέτρωγε μια ξέφρενη αγάπη.
Χάθηκες όμως σαν μπήκε ο Σεπτέμβρης
και τώρα στο κρεβάτι μας, το ορφανό
σου νυχτικό γεμίζει τη ζωή μου θλίψη.
Οι παγωμένες μέρες του Νοέμβρη πλησιάζουν
κι ο πένθιμος Αχέροντα με καλεί να πάω.
Read the English version of this poem at Gongyla
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της σειράς Σαπφώ
Διαβάστε Μια Σύντομη Βιογραφία της Σαπφούς της μεγαλύτερης ποιήτριας της αρχαιότητας
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Αφιέρωμα στη Σαπφώ – Ο Πόνος της Αγάπης και της Απώλειας
Ένα ποίημα που περιγράφει μια τρυφερή σχέση μεταξύ δύο γυναικών και διερευνά το θέμα της αγάπης και της απώλειας και την καθολικότητα του σπαραγμού, ανεξάρτητα από το φύλο. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο πόνος της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου είναι μια κοινή εμπειρία που μπορεί να μας αφήσει να νιώθουμε μοναχικοί. Αυτό το αφιέρωμα στη Σαπφώ μας καλεί να σκεφτούμε τη φύση της αγάπης και την ικανότητά της να φέρνει τόσο χαρά όσο και λύπη. και ότι η απώλεια είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας.
Καθώς η Σαπφώ φτάνει στα γηρατειά χωρίς κάποιον να αγαπήσει και να αγαπηθεί, η μοναξιά της είναι αισθητή. Μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί τη ζωή που έζησε, χαμένη στον πόνο της απώλειας της αγάπης της. Τα θέματα του ποιήματος για την αγάπη και την απώλεια είναι διαχρονικά και συγκρίσιμα, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ικανότητα να αγαπάμε είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Τα συναισθήματα μοναξιάς της Σαπφούς χρησιμεύουν ως μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι η ζωή μπορεί να είναι απρόβλεπτη και ότι πρέπει να εκτιμούμε αυτούς που αγαπάμε όσο τους έχουμε.
Comments