Η ολόλευκη της μνήμη— το ανθισμένο δάσος· η μυρωδιά της λεμονιάς· η πρώτη γεύση της αυγής.
Σε ξέφρενη στιγμή παραφοράς θάψαμε την σεμνότητα μας μέσα στους τοίχους του παρεκκλησιού
και πια ξεδιψασμένοι, κρύψαμε σε μια σπηλιά την νέα μας ιστορία στη σιγουριά της θάλασσας.
Τι όμορφη που είναι η Οφηλία
σαν κολυμπά στο ψίθυρο του δειλινού και στους λιλά αναστεναγμούς της δύσης!
Κάρφωσε πάνω στο κατάρτι το νυφικό της φόρεμα κι όλες της τις κορδέλες κι έχει σαν χτένα στα μαλλιά το κόκκινο φεγγάρι.
Στεκούμενη πίσω στο τιμόνι με την αλμύρα του γιαλού στο στόμα
και με τον άσπρο της κολλάρο
να πετά μες τα πανιά αδίστακτα,
πλέει το κίτρινο καράβι στο πορσελάνινο βωμό της νεογέννητης ημέρας. Χάνεται πια η Οφηλία μες στο θολό ορίζοντα μ’ ένα παράφωνο τραγούδι να κλαίει στα χείλη της και μ’ ένα γλάρο τσακισμένο να τη θρηνεί στο πλάι.
Ένα ποίημα στη συλλογή Δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες
Read the English version of this poem at Ophelia Lost
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η Ηχώ μιας ελεγείας: Ένας τραγικός θάνατος - Ποιήματα Κύπρου
Στο "Η Οφηλία Χάθηκε", ο ποιητής ενορχηστρώνει μια συμφωνία εικόνων και συναισθημάτων, απηχώντας τα θέματα θανάτου και θλίψης που έχουν υφανθεί μέσα από τη σειρά "Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες" της συλλογής Ποιήματα Κύπρου. Η χρήση του ονόματος "Οφηλία" δεν είναι τυχαία, καθώς παραπέμπει στην τραγική μοίρα της ποιητικής ηρωίδας του Σαίξπηρ. Σε αυτή τη σειρά, όπου οι νεαρές ζωές κόβονται, η Ευρυδίκη και η Ιουλιέτα έχουν επίσης βρει το πρόωρο τους τέλος, συνεισφέροντας όλες στον συλλογικό αντίκτυπο.
Το ποίημα ανοίγει με μια νοσταλγική ανάκληση των χαμένων αναμνήσεων, που συμβολίζεται από τη "λευκή μνήμη" του νεαρού δάσους, των ανθών μήλου και της ανατολής του ήλιου. Αυτές οι εικόνες ζωγραφίζουν έναν καμβά αθωότητας και ομορφιάς, που έρχεται σε έντονη αντίθεση με την αναταραχή που ακολουθεί. Ο ποιητής χρησιμοποιεί το μοτίβο της ταφής για να αναπαραστήσει την απόκρυψη της "νεαρής αγιότητάς" τους μέσα στους τοίχους του παρεκκλησιού, μια επιλογή που παραλληλίζει τις καλυμμένες μοίρες των άλλων νεαρών ηρωίδων της σειράς.
Η μετάβαση στη "λιλά θάλασσα" συμβολίζει την απόδραση από τα κοινωνικά πρότυπα και την αναζήτηση της ελευθερίας. Η Οφηλία, μια φασματική φιγούρα που υπάρχει μεταξύ των κόσμων, ενσαρκώνει την εφήμερη φύση της ύπαρξης. Η απεικόνιση της ομορφιάς της και της σύνδεσής της με τη φύση τονίζει την αιθέρια παρουσία της, ενώ το "ματωμένο φεγγάρι στα μαλλιά της" προσθέτει μια αινιγματική πινελιά, υπονοώντας τόσο το πάθος όσο και το αναπόφευκτο της μοίρας της.
Η εικόνα της Οφηλίας στο πηδάλιο, που οδηγεί τη κίτρινη—σημαντικό χρώμα—βάρκα, αντηχεί τον απόηχο του υδάτινου θανάτου του σαιξπηρικού ομολόγου της. Η επιλογή της να καρφωθούν το φόρεμα και οι κορδέλες της "στο σκληρό ξύλο του ιστού" και ο παρθένος λευκός της γιακάς να εγκαταλειφθεί στην "ελευθερία των πανιών" αποτελούν οπτικές μεταφορές για την αναχώρηση των δύο νεαρών εραστών από τους περιορισμούς της ζωής και της κοινωνίας.
Το ποίημα συνδέει την ιστορία της Οφηλίας με τις ιστορίες της Ευρυδίκης και της Ιουλιέτας, δημιουργώντας ένα τρίπτυχο νεαρών ζωών που έσβησαν πρόωρα. Με την επίκληση των ονομάτων αυτών των χαρακτήρων, ο ποιητής καλεί τους αναγνώστες να εξερευνήσουν τα κοινά θέματα της τραγικής νεότητας σε διαφορετικές αφηγήσεις και πολιτισμικά πλαίσια. Στο "Οφηλία Χάθηκε", όπως και σε ολόκληρη τη σειρά, ο ποιητής κατασκευάζει ένα συναισθηματικό μωσαϊκό που καλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν την ευθραυστότητα και την παροδικότητα της ζωής μέσα από τον φακό των διαδρομών αυτών των ποιητικών ηρωίδων.
Kommentare