Στο σταυροδρόμι δυο ηπείρων,
η πόρνη καθισμένη στο βιολετί
της θρόνο
χάνεται ολημερίς μες 'το όνειρο.
Ποια είσαι εσύ;
Την ρωτά το νεογέννητο φεγγάρι.
Είμαι η πόρνη όλου του κόσμου.
Χιλιάδες αρωματισμένες νύχτες
κοιμήθηκα με βασιλιάδες, σουλτάνους
αυτοκράτορες, και στρατηγούς, όμως
πάντα ονειρευόμουν την Εδέμ.
Ο αφέντης μου με πήρε στο κρεβάτι
από τότε που 'μουνα μικρό παιδί.
Η βελουδένια του φωνή μου δρόσιζε
το νου και το πορφυρό του άγγιγμα
μου καιγε τη σάρκα.
Τώρα όλους τους περιφρονώ!
Έχω σιχαθεί τα σαλιάρικα τους στόματα
και τις σιχαμερές τους γλώσσες
να σέρνονται πάνω στα λευκά μου στήθη.
Αλλά είμαι η παγκόσμια πόρνη.
Αγοράζομαι, πουλιέμαι, επιλογή δεν έχω.
Τα πλοία μου όλα έχουν βουλιάξει και φωτιές
χορεύουν πάνω στα νερά του Ελλήσποντου.
Ο πορφυρός μας άρχοντας έχει γίνει μάρμαρο
κι από την ανατολή φυσά ένας αέρας πράσινος.
Με βεβηλώνει και κλαίω από έκσταση και πόνο.
Η μέρα του σπασμένου φεγγαριού ανατέλλει
αλλά κάθε μέρα εμείς περιμένουμε το θαύμα:
Ο αυτοκράτορας μας θα ξυπνήσει σύντομα,
οι προφήτες το 'χουνε δει στα αστέρια.
Read The English version of this poem The Universal Harlot
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Βυζαντινά Παραμύθια: Η Μεταβαλλόμενη Ταυτότητα της Κωνσταντινούπολης
"Η Παγκόσμια Πόρνη," διερευνά την περίπλοκη ιστορία της Κωνσταντινούπολης, γνωστής και ως Κωνσταντινούπολη η Ιστανμπούλ. Αυτή η πόλη, που γεφυρώνει δύο ηπείρους, έχει βιώσει αμέτρητες μεταμορφώσεις, επηρεασμένες από τους κατακτητές της και τις αντίστοιχες πίστεις τους. Μέσα από ζωντανές εικόνες και έντονα μεταφορικά σχήματα, το ποίημα αποτυπώνει την ουσία μιας μητρόπολης που βρίσκεται σε διαρκή αλλαγή. Αυτή η έκθεση εξετάζει τα "Βυζαντινά Παραμύθια," φωτίζοντας τη σύνθετη ταυτότητα της Κωνσταντινούπολης που διαμορφώθηκε από πολέμους, θρησκεία και πολιτιστική εξέλιξη.
Στην καρδιά του ποιήματος βρίσκεται η Κωνσταντινούπολη, απεικονισμένη ως "η πόρνη όλου του κόσμου," μια μεταφορά που αντανακλά την ιστορική σημασία της πόλης, όπου το ιερό και το κοσμικό συνεχώς μπλέκονται. Η ταυτότητα της πόλης επαναπροσδιορίζεται συνεχώς από τους ηγέτες και τους πολιτισμούς που επιδιώκουν να την ελέγξουν. Η ερώτηση του φεγγαριού, "Ποια είσαι εσύ;" τονίζει την υπαρξιακή αναζήτηση της πόλης για αυτοπροσδιορισμό ανάμεσα στις ποικίλες δυνάμεις που διαμορφώνουν το πεπρωμένο της.
Η δήλωση του ομιλητή ως "η πόρνη όλου του κόσμου" που έχει "κοιμηθεί με βασιλιάδες, σουλτάνους, αυτοκράτορες, και στρατηγούς," αλλά πάντα ονειρεύεται την Εδέμ, συνοψίζει την παραδοξότητα της ιστορίας της Κωνσταντινούπολης. Αυτή η πόλη, ένας πολυπόθητος θησαυρός για πολλές αυτοκρατορίες, ήταν και αγιοποιημένη και βεβηλωμένη, η ταυτότητά της μεταβαλλόμενη για να αντικατοπτρίζει τις φιλοδοξίες των κατακτητών της. Αυτά τα "Βυζαντινά Παραμύθια" αναδεικνύουν τον ρόλο της πόλης ως κέντρο εξουσίας και ιερότητας, συνεχώς επανασχεδιασμένο από εκείνους που κρατούν τα ηνία.
Το ποίημα μεταβαίνει σε έναν τόνο απογοήτευσης, καθώς ο ομιλητής θρηνεί για τα "σαλιάρικα στόματα" και τις "σιχαμερές γλώσσες" των βασιλιάδων και των σουλτάνων. Αυτή η πίκρα αντανακλά το ταραγμένο παρελθόν της πόλης, σημαδεμένο από εισβολές και μάχες για εξουσία. Κάθε νέος ηγέτης επέβαλε το όραμά του στην Κωνσταντινούπολη, συχνά εις βάρος του αρχικού της χαρακτήρα. Η περιφρόνηση του ομιλητή για αυτούς τους ηγέτες αντικατοπτρίζει την κόπωση της πόλης από το να είναι πεδίο μάχης συγκρουόμενων επιθυμιών και ιδεολογιών.
Οι εικόνες των "βουλιαγμένων πλοίων" και των "φωτιών [που] χορεύουν πάνω στα νερά του Ελλήσποντου" ανακαλούν τις πολλές πολιορκίες και ναυμαχίες που έχουν καθορίσει την ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Αυτοί οι στίχοι αναδεικνύουν σκηνές καταστροφής και αναγέννησης, τονίζοντας την αντοχή της πόλης απέναντι στις αδιάκοπες αναταραχές.
Η φυγή του αυτοκράτορα στις σπηλιές και η θρυμματισμένη αρχαία πύλη συμβολίζουν την πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Οθωμανούς Τούρκους το 1453, μια κομβική στιγμή στην ιστορία της πόλης. Ο "πορφυρός μας άρχοντας έχει γίνει μάρμαρο" αναπαριστά την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής και την αρχή ενός νέου κεφαλαίου υπό την ισλαμική κυριαρχία. Αυτά τα γεγονότα, κεντρικά στα "Βυζαντινά Παραμύθια," υπογραμμίζουν τον μεταμορφωτικό αντίκτυπο της κατάκτησης στην ταυτότητα της Κωνσταντινούπολης.
Η κορύφωση του ποιήματος, με τον "αέρα πράσινος" που φυσά από την ανατολή, αναφέρεται στις πολιτιστικές και θρησκευτικές αλλαγές που έφερε η ισλαμική κυριαρχία. Η σύνθεση βυζαντινών και ισλαμικών στοιχείων δημιουργεί μια μοναδική, υβριδική ταυτότητα. Το κλάμα του ομιλητή από "έκσταση και πόνο" αποτυπώνει τα σύνθετα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή τη μεταμόρφωση, συνδυάζοντας σεβασμό και αντίσταση.
Οι καταληκτικοί στίχοι, οραματιζόμενοι την ημέρα του "σπασμένου φεγγαριού" και το αναμενόμενο θαύμα, αντανακλούν την αέναη ελπίδα και το μυστικισμό που διαπερνούν την ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Η προσμονή της αφύπνισης του αυτοκράτορα, όπως προβλέπεται από τα αστέρια, συμβολίζει την διαρκή λαχτάρα της πόλης για ανανέωση και λύτρωση. Αυτά τα "Βυζαντινά Παραμύθια" υφαίνουν μια αφήγηση ανθεκτικότητας και συνέχειας, παρά τις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες εξουσίας και πίστης.
Στο ποίημα "Η Παγκόσμια Πόρνη," η Κωνσταντινούπολη αναδύεται ως μια πόλη με βαθιά ιστορική σημασία, η ταυτότητά της σμιλεμένη από κατακτήσεις και πολιτισμική αμάλγαμα. Οι πλούσιες εικόνες και οι πολυεπίπεδες μεταφορές του ποιήματος προσκαλούν τους αναγνώστες να στοχαστούν για την διαρκή κληρονομιά μιας πόλης που έχει σταθεί στο σταυροδρόμι αυτοκρατοριών και θρησκειών. Μέσα από αυτά τα "Βυζαντινά Παραμύθια," η ιστορία της Κωνσταντινούπολης αποκαλύπτεται ως μια μαρτυρία στην περίπλοκη αλληλεπίδραση ιστορίας, εξουσίας και πίστης.
Comentários