Όταν γύρισε πίσω η Περσεφόνη
όλα τα χρώματα στον κόσμο
φωτίσανε ξανά την γκρίζα μου ζωή.
Την περίμενα για τόσα πολλά χρόνια
που μόνο μπόρεσα να δω το παιδί που έφυγε
κι όχι τη ώριμη γυναίκα που 'ρθε πίσω.
Για μένα, ήτανε ακόμη το μικρό γλυκό κορίτσι
που τόσο αγάπησα το περασμένο Μάρτη.
Αγκαλιαστήκαμε σε λίμνες δροσερές
και σε σπηλιές στις θάλασσες και στα βουνά
όμως στον πανικό του αχόρταγου έρωτά μας
δεν πρόσεξα πάνω στις ροδιές
τους ώριμους καρπούς να κοκκινίζουν.
Σαν ήρθε το φθινόπωρο, λυπημένα χρώματα
πέσανε στη γη και τα σκούρα φύλλα του Σεπτέμβρη
ψιθύριζαν χειμώνα. Τα λουλούδια σταμάτησαν
να ανθίζουν κι τα δέντρα αρχίσαν να πεθαίνουν.
Η Περσεφόνη δεν χαμογελούσε πια
και ένα αλλόκοτο σκοτάδι της σκέπαζε τα μάτια·
ήξερα τότε ότι ο Άδης ήρθε πάλι να την πάρει.
Ένα στέμμα πλουμισμένο με διαμάντια
χόρευε στα μάτια της κι οι φωνές των πεθαμένων
την καλούσαν να γυρίσει.
Ένα πρωί, η Περσεφόνη χάθηκε· λιγόστεψε ξανά
το φως και τούτη τη φορά οι κρύες μέρες του χειμώνα
μου το 'πανε ξεκάθαρα πως ποτέ δεν θα γυρίσει.
Read the English version of this poem at Persephone leaving
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Οι Κύκλοι της Αγάπης και της Απώλειας: Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας
Το ποίημα “Η Περσεφόνη Φεύγει” από τη σειρά “Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας” εξερευνά την κυκλική φύση της αγάπης, της απώλειας και του αδυσώπητου περάσματος του χρόνου μέσα από το πρίσμα της μυθολογικής φιγούρας της Περσεφόνη. Το ποίημα συνυφαίνει το προσωπικό συναίσθημα του αφηγητή με την κλασική μυθολογία, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό νοσταλγίας και θλίψης.
Στην αρχή, η επιστροφή της Περσεφόνης φέρνει μια ζωηρή αναζωπύρωση της ζωής και του χρώματος στον κόσμο του αφηγητή, σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη ερημιά. Η ζωντανή εικόνα από “όλα τα χρώματα του κόσμου” υποδηλώνει την αναζωογόνηση τόσο του φυσικού κόσμου όσο και της συναισθηματικής κατάστασης του ομιλητή. Αυτή η αρχική έξαρση χαράς και ανανέωσης δίνει έναν ελπιδοφόρο τόνο, τονίζοντας τη βαθιά σύνδεση του με τη Περσεφόνης.
Η μετάβαση από τη χαρά σε μια υποβόσκουσα ένταση γίνεται εμφανής καθώς αναλογίζεται τη μεταμόρφωση της Περσεφόνης από παιδί σε γυναίκα. Αυτή η αναγνώριση σηματοδοτεί μια κρίσιμη στιγμή, καθώς αγωνίζεται να συμφιλιώσει το παρελθόν με το παρόν, βλέποντας την Περσεφόνη τόσο ως “το παιδί που έφυγε” όσο και ως “τη ώριμη γυναίκα που 'ρθε πίσω.” Αυτή η δυαδικότητα υπογραμμίζει την πολυπλοκότητα της σχέσης τους, γεμάτη με το αναπόφευκτο της αλλαγής και της ανάπτυξης.
Καθώς προχωρούν οι εποχές, ο τόνος του ποιήματος μετατοπίζεται σε έναν τόνο προμηνύματος. Η εικόνα “κολύμπι σε ζεστές λίμνες” επισκιάζεται από τα απαρατήρητα φρούτα που ωριμάζουν στις ροδιές, συμβολίζοντας τον επικείμενο χωρισμό. Το ρόδι, βασικό σύμβολο στο μύθο της Περσεφόνης, προμηνύει την επιστροφή της στον Κάτω Κόσμο, υπονοώντας τον αναπόφευκτο κύκλο της αναχώρησης και της επιστροφής.
Η άφιξη του φθινοπώρου φέρνει μια ζοφερή διάθεση, με “λυπημένα χρώματα” και “σκούρα φύλλα του Σεπτέμβρη” που ψιθυρίζουν το χειμώνα. Η παρακμή του φυσικού κόσμου αντικατοπτρίζει την αυξανόμενη αίσθηση απώλειας και αναπόφευκτου του αφηγητή. Ο κάποτε ζωντανός και χαρούμενος κόσμος ξεθωριάζει καθώς η συμπεριφορά της Περσεφόνης αλλάζει, το χαμόγελό της εξαφανίζεται και “ένα αλλόκοτο σκοτάδι της σκέπαζε τα μάτια.” Αυτή η σκιά σηματοδοτεί τη διεκδίκηση του Άδη, τονίζοντας την αναπόφευκτη έλξη της διπλής της ύπαρξης.
Οι “οι φωνές των πεθαμένων” που την καλούνε να γυρίσει σηματοδοτούν το αναπόφευκτο της αναχώρησης της. Το ποίημα ολοκληρώνεται με την οδυνηρή διαπίστωση ότι, με την άφιξη του Σεπτέμβρη, η Περσεφόνη φεύγει, και αυτή τη φορά, ο αφηγητής αισθάνεται έναν τελικό χωρισμό.
Το ποίημα είναι ένας διαλογισμός πάνω στα θέματα της αγάπης, της απώλειας και του περάσματος του χρόνου. Μέσα από το μυθολογικό πλαίσιο, αποτυπώνει τη βαθιά συναισθηματική απήχηση του χωρισμού και την κυκλική φύση της ζωής. Η αλληλεπίδραση ζωντανών και μελαγχολικών εικόνων ενισχύει το συναισθηματικό βάθος, προσφέροντας έναν βαθύ προβληματισμό για την αλλαγή και τον διαρκή αντίκτυπο της αγάπης και της απώλειας.
Kommentare