Η Ρέιτσελ σπαράζει
μα ο άντρας είναι ανήλεος.
Το παιδάκι δεν ένοιωσε
ποτέ τέτοιο μεγάλο πόνο.
Η Αΐσα αγκομαχάει.
Οι βόμβες πέφτουν συνεχώς
και ένας τόνος μπάζα συνθλίβει
το μικρούτσικο της στήθος.
Η Ρέιτσελ και η Αΐσα
χέρι με χέρι κλαίνε
στις πύλες της Σαλήμ
όμως ο Κύριος είναι κουφός.
Read the English version of this poem Rachel and Aysha
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Τα Αθώα Θύματα Πολέμου | Η Υποκρισία στο Μηχανισμό των Ένοπλων Συγκρούσεων
Στο ποίημα "Η Ρέιτσελ και η Αΐσα", μέρος της σειράς "Τα αθώα θύματα πολέμου", οι σκληροί στίχοι ξεδιπλώνουν με ανυποχώρητη εστίαση στην παράλογη φύση των ένοπλων συγκρούσεων, μια αιώνια ανθρώπινη τραγωδία που, συχνά, καταλήγει μόνο με διαπραγματεύσεις και όχι με θρίαμβο των όπλων. Η αγωνία που απεικονίζεται στις αφηγήσεις της Ρέιτσελ και της Αΐσας χρησιμεύει ως μια οδυνηρή υπενθύμιση του καταστροφικού φόρου που επιβάλλει ο πόλεμος, ιδιαίτερα στους αθώους.
Η ωμότητα των κραυγών της Ρέιτσελ και της τελευταίας ανάσας της Αΐσας χρησιμεύει ως μαρτυρία για τη βαρβαρότητα που επιβάλλεται στους ευάλωτους, αναδεικνύοντας την τραγική πραγματικότητα που ο πόλεμος επιβάλλει στους νέους. Αυτοί οι στίχοι ζωγραφίζουν ένα ζωντανό, αδυσώπητο πορτρέτο του βαθύτατου πόνου που βιώνουν τα παιδιά που βρίσκονται στα διασταυρούμενα πυρά των συγκρούσεων. Οι χρυσές πύλες της Παλαιάς Ιερουσαλήμ, σύμβολο της αρχαιότητας και της ανθεκτικότητας, στέκονται ως σιωπηλοί μάρτυρες του ανελέητου κύκλου της βίας που επιμένει παρά το πέρασμα του χρόνου.
Η αφήγηση υπογραμμίζει περαιτέρω την παράλογη φύση των πολέμων, τονίζοντας ότι οι διαπραγματεύσεις, και όχι η απηνής πορεία των στρατών, συνήθως επιφέρουν την επίλυσή τους. Είναι ένας προβληματισμός για τον παραλογισμό που συχνά συνοδεύει τις ένοπλες συγκρούσεις, όπου η τελική λύση δεν βρίσκεται στον θρίαμβο της δύναμης αλλά στις διαβουλεύσεις γύρω από ένα τραπέζι.
Μελετώντας την τραγωδία του πολέμου, γίνεται φανερό ότι εκείνοι που σηκώνουν το κύριο βάρος της φρίκης του, ιδίως οι νέοι, δεν είναι οι αρχιτέκτονες αυτών των συγκρούσεων. Οι ιθύνοντες, που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας και προνομίων, σπάνια βιώνουν την υπέρτατη θυσία που απαιτούν οι πόλεμοι που οργανώνουν. Αυτή η κραυγαλέα ασυμμετρία μεταξύ εκείνων που κηρύσσουν τον πόλεμο και εκείνων που πληρώνουν το τίμημά του αποτελεί ένα καυστικό σχόλιο για την εγγενή αδικία που ενσωματώνεται στον μηχανισμό των ένοπλων συγκρούσεων.
Επιπλέον, οι στίχοι επικρίνουν εμμέσως την υποκρισία των υπερδυνάμεων που συχνά καταφεύγουν σε πολέμους δι' αντιπροσώπων για να προωθήσουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες. Αυτός ο κυνικός ελιγμός, που χρησιμοποιεί άλλους ως πιόνια σε ένα θανάσιμο παιχνίδι, εκθέτει τη δυσαρμονία μεταξύ της διακηρυγμένης επιδίωξης της δικαιοσύνης και της κρυφής επιδίωξης του προσωπικού συμφέροντος. Οι πόλεμοι δι' αντιπροσώπων, χωρίς κανένα ηθικό πλεονέκτημα, αποκαλύπτουν τη χειραγώγηση και την εκμετάλλευση στην καρδιά της δυναμικής της διεθνούς ισχύος.
Κατά τη διαμόρφωση μιας αντιπολεμικής αφήγησης, είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωριστεί το ανθρώπινο κόστος των συγκρούσεων, το δυσανάλογο βάρος που επωμίζονται οι αθώοι και οι διπρόσωπες στρατηγικές που χρησιμοποιούν όσοι ασκούν γεωπολιτική επιρροή. Το ποίημα " Η Ρέιτσελ και η Αΐσα" γίνεται μια οδυνηρή έκκληση κατά της διαιώνισης της βίας, μια έκκληση να αμφισβητηθούν τα κίνητρα πίσω από τις ένοπλες συγκρούσεις και μια έντονη υπενθύμιση της επείγουσας ανάγκης να δοθεί προτεραιότητα στη διπλωματία έναντι της καταστροφικής γοητείας του ένοπλου πολέμου.
Comments