Τα ποιήματα της σειράς "Σαπφώ" περιέχουν εικόνες σεξουαλικότητας. Παρακαλείστε να μην τα διαβάσετε αν προσβάλλεστε εύκολα από τον τρόπο ζωής άλλων ανθρώπων που τυχαίνει να είναι διαφορετικός από τον δικό σας.
Γλυκιά Κύπρια Θεά,
Ήμουνα ένας ανόητος σοφός
που δεν είχε προσέξει πως η λαγνεία
άρχισε να γίνεται αγάπη.
Η Ανακτορία τώρα είναι ψυχρή.
Μια νέα ηρωίδα έχει έρθει στη ζωή της,
μια Αμαζόνα που φοράει δάφνινο στεφάνι
και τη λεηλατεί κάθε βραδιά.
Βλέπω δαγκωματιές στο δέρμα της
και άγριες γρατζουνιές στη πλάτη της.
Με βασανίζει συνεχώς και οι όρκοι
και τα δάκρυα της δεν με ξεγελούνε πια.
Πόσο μικρή και εύθραυστη φαίνεται
η Ανακτορία σαν κοιμάται απόψε
και πόσο λεπτός φαίνεται ο λαιμός της.!
Αθάνατη Κύπρια Θεά,
σε ικετεύω σώσε με από τούτη την οργή,
πνίγομαι στο πράσινο βυθό της θάλασσας.
Read the English version of this poem at Anactoria
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής Σαπφώ
Διαβάστε Μια Σύντομη Βιογραφία της Σαπφούς της μεγαλύτερης ποιήτριας της αρχαιότητας
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η Σαπφώ Θρηνεί την Απώλεια της Ανακτορίας | Αφιέρωμα στη Σαπφώ
Αυτό το ποιητικό αφιέρωμα στη Σαπφώ, ένας φανταστικός μονόλογος της αρχαίας Ελληνίδας ποιήτριας, εκφράζει τα συναισθήματα της προδοσίας και σπαραγμού που ένοιωσε η Σαπφώ όταν την εγκατέλειψε η Ανακτόρια.
Η Σαπφώ και η Ανακτορία ήταν οι δύο γυναίκες που έζησαν στο νησί της Λέσβου τον 6ο αιώνα π.Χ. Αν και δεν υπάρχουν άμεσες ιστορικές αποδείξεις ότι ήταν εραστές, η ποίηση της Σαπφούς περιέχει πολλές αναφορές σε σχέσεις μεταξύ γυναικών του ίδιου φύλου.
Η Σαπφώ ήταν γνωστή για τη λυρική της ποίηση, η οποία συχνά αφορούσε την αγάπη και την επιθυμία. Έγραφε με ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό και προσωπικό ύφος, εκφράζοντας τα δικά της συναισθήματα και εμπειρίες στην ποίησή της. Το έργο της έχαιρε μεγάλου σεβασμού στον αρχαίο κόσμο, και συχνά η Σαπφώ αναφερόταν ως η "δέκατη μούσα".
Σε αυτόν τον φανταστικό ποιητικό μονόλογο, εκφράζει τον πόνο και τον σπαραγμό της μετά την εγκατάλειψή της από την Ανακτορία για έναν νέο εραστή, έναν πολεμιστή με δάφνινο στέμμα. Η Σαπφώ βασανίζεται από την ανάμνηση της σωματικής τους οικειότητας, όπως αποδεικνύεται από τη μυρωδιά της Ανακτορίας στο δωμάτιό τους. Σημάδια από δόντια στο δέρμα της Ανακτορίας και γρατζουνιές στη σπονδυλική της στήλη βασανίζουν τη Σαπφώ, η οποία αισθάνεται ανήμπορη και ανίκανη να αντισταθεί στα αισθήματά της για την Ανακτόρια, ακόμη και όταν γνωρίζει ότι δεν ενδιαφέρεται πλέον γι' αυτήν.
Το ποίημα τελειώνει με τη Σαπφώ να καλεί την Κύπρια Θεά, μια αναφορά στην Αφροδίτη, την αρχαία θεά του έρωτα και της ομορφιάς, να τη σώσει από τις συνέπειες της οργής της και από την "πράσινη θάλασσα" που αντιπροσωπεύει τη ζήλια και το φθόνο της.
Comments