Την αυγή ρώτησα τη Σελήνη
"Πότε θα κάνουμε έρωτα;"
Χωρίς ντροπή μου απάντησε
"Θέλεις να βρεθούμε απόψε;"
Τα μεσάνυχτα πήγα στο ποτάμι
που κολυμπούσε γυμνή η Σελήνη.
Ήτανε στα αλήθεια το πιο ωραίο
κορίτσι που είχα δει ποτέ στη ζωή μου.
Άνοιξε τα χέρια και είπε
"Έλα στο νερό αγοράκι μου."
Της απάντησα δίχως κανένα δισταγμό
"Ναι θα 'ρθω, όμως πόσο αγαπάς;"
"Σ' αγαπώ σαν τη ζωή μου."
μου 'πε χαμογελαστή η Σελήνη.
Συναντιόμαστε κάθε βραδιά
κι αγαπιόμαστε ασταμάτητα
μέχρι νάρθει το πρωί.
Όμως κάθε νύχτα που περνούσε
περισσότερες σκιές σκεπάζανε τα μάτια της
και όταν πέρασε ο μήνας χάθηκε
από κοντά μου για πάντα πια η Σελήνη.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής Παλιες Ιστορίες
Read the English version of this poem at Selene
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Μια ιστορία παροδικής αγάπης και απώλειας | Μελαγχολικά ποιήματα
Το ποίημα "Η Σελήνη," από τη σειρά Μελαγχολικά Ποιήματα, συνυφαίνει θέματα επιθυμίας, ομορφιάς και παροδικότητας με τις συμβολικές εικόνες των κυκλικών φάσεων της σελήνης. Η αφήγηση εκτυλίσσεται με φόντο νυχτερινές συναντήσεις δίπλα στο ποτάμι, που θυμίζουν το ρυθμικό μοτίβο του σεληνιακού κύκλου των είκοσι οχτώ ημερών. Ο πρωταγωνιστής, γοητευμένος από τη Σελήνη, αναζητά την αυθόρμητη της αγάπη στις συναντήσεις τους στο ποτάμι. Οι συναντήσεις αυτές λειτουργούν ως οριακοί χώροι όπου η πραγματικότητα συγχωνεύεται με την επιθυμία.
Αρχικά, η απάντηση της Σελήνης στην ερώτηση του αφηγητή υποδηλώνει την εφήμερη φύση της σχέσης τους, καθώς ορίζει ραντεβού το σούρουπο στο ποτάμι. Αυτό δίνει τον τόνο για τις επόμενες συναντήσεις τους, που χαρακτηρίζονται από πάθος και οικειότητα. Η εικόνα της Σελήνης να κολυμπάει στα νερά προκαλεί μια αίσθηση αγνότητας και αισθησιασμού, ενισχύοντας τη ρομαντική ατμόσφαιρα.
Το πάθος του αφηγητή είναι αισθητό, καθώς την περιγράφει ως την επιτομή της ομορφιάς. Ωστόσο, καθώς η σχέση τους εξελίσσεται, αναδύονται ανεπαίσθητες νύξεις αβεβαιότητας και ζοφερών προαισθημάτων. Οι σκιές στα μάτια της Σελήνης χρησιμεύουν ως μεταφορά για τα κρυμμένα βάθη του χαρακτήρα της, υπονοώντας ένα βαθύτερο σκοτάδι ή μυστήριο.
Παρά τη λαχτάρα του αφηγητή για την αγάπη της Σελήνης, η τελική εξαφάνισή της μετά από είκοσι οκτώ νύχτες αντικατοπτρίζει την εξαφάνιση του φεγγαριού, υπογραμμίζοντας την παροδική φύση των ανθρώπινων σχέσεων. Το απότομο τέλος αφήνει τον αφηγητή να παλεύει με αναπάντητα ερωτήματα και μια αίσθηση απώλειας, υπογραμμίζοντας τη φευγαλέα φύση του ρομαντισμού και το αναπόφευκτο του χωρισμού.
Εν κατακλείδι, το ποίημα "Σελήνη" διερευνά θέματα επιθυμίας, ομορφιάς και παροδικότητας μέσα από υποβλητικές εικόνες και οδυνηρή αφήγηση. Η απεικόνιση του ποιήματος της φευγαλέας αγάπης και της άπιαστης ομορφιάς βρίσκει ανταπόκριση στους αναγνώστες, προσκαλώντας προβληματισμό σχετικά με την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων και το πέρασμα του χρόνου.
Comments