Θάνατος ανήλεος— το παιδί λαχάνιασε για αέρα. Της κλείσανε τα μάτια της φόρεσαν το σάβανο την λούσανε λεβάντα τριαντάφυλλα και γιασεμιά κρίνοι και δεντρολίβανο θρήνοι και χλωμά κεριά. Η θλίψη όμως είναι πλανερή· κοιμάται, φωνάζει ο κόσμος. Μα το κορίτσι έφυγε. Ποτέ της δεν θα ακούσει πια το κλάμα της μαμάς ούτε ποτέ της δεν θα δει το δάκρυ του μπαμπά. Σβήνει το φως του αυγερινού λίγο ψωμί μια φούχτα χώμα ένα ποτήρι λάδι και σ’ ένα άνοιγμα της γης χάνεται πια στην αγκαλιά του Άδη.
Ένα ποίημα στη σειρά Δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες
Read the English version of this poem at The Funeral
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η Ταφή, μια Οδυνηρή Ελεγεία Απώλειας και Αποχαιρετισμού - από τα Ποιήματα της Κύπρου
Η "Ταφή", ένα ποίημα θανάτου και θλίψης - μέρος της σειράς "Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες" από τη συλλογή "Κυπριακά Ποιήματα" - ξεδιπλώνει μια συγκλονιστική σκηνή απώλειας και πένθους. Αποτυπώνει το ζοφερό επακόλουθο του θανάτου ενός νεαρού κοριτσιού, τυλίγοντας τον αναγνώστη σε μια ατμόσφαιρα πένθους και θλίψης και σε φευγαλέες στιγμές σύνδεσης με τον εκλιπόντα.
Το ποίημα απεικονίζει τη βιαιότητα του θανάτου και το σπαραγμό που ακολουθεί. Η πάλη του κοριτσιού για ανάσα είναι μια ζωντανή απεικόνιση της εύθραυστης φύσης της ζωής, που συναντά το σκληρό αναπόφευκτο τέλος της. Καθώς η ζωή της χάνεται, η απουσία αέρα είναι αισθητή, αυξάνοντας το συναισθηματικό βάρος της σκηνής.
Η διαδικασία του πένθους διαμορφώνεται μέσα από τις πράξεις της μητέρας, της οποίας οι τρυφερές χειρονομίες αποτελούν ενσάρκωση της αγάπης και του αποχαιρετισμού. Κλείνοντας τα μάτια της, την λούζει με την ηρεμιστική ουσία της λεβάντας, τυλίγοντάς την σαν σε μια τελευταία αγκαλιά. Αυτή η οικεία στιγμή φροντίδας και αφοσίωσης έρχεται σε αντίθεση με τη σκληρότητα του θανάτου, προσφέροντας μια γλυκόπικρη μαρτυρία για το βάθος της αγάπης των γονέων.
Οι εικόνες του ποιήματος είναι πλούσιες και υποβλητικές, ζωγραφίζοντας με έντονες πινελιές την εικόνα της σκηνής της ταφής. Τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα, λιβάνι και γιασεμί, όλα συμβάλλουν στην αισθητηριακή ατμόσφαιρα της περίστασης. Η μυρωδιά του θυμιατού αναμειγνύεται με τους θρήνους των πενθούντων, και ένα λιναρόφωτο ρίχνει μια απαλή λάμψη πάνω από τη ζοφερή διαδικασία. Αυτές οι περίπλοκες λεπτομέρειες δημιουργούν μια καθηλωτική εμπειρία για τον αναγνώστη, επιτρέποντάς του να μπει στον κόσμο των Ελληνορθόδοξων τελετουργιών της κηδείας και σε ένα ταξίδι θλίψης, όπου οι στιγμές σύνδεσης και οι τελικοί αποχαιρετισμοί συγχωνεύονται στον ιστό της μνήμης.
Εν μέσω των εξωτερικών εκδηλώσεων της θλίψης, το ποίημα εμβαθύνει στην εσωτερική πάλη όσων μένουν πίσω. Το ρεφρέν "κοιμάται, φωνάζει ο κόσμος " αποκαλύπτει τη βαθιά επιθυμία να αρνηθεί κανείς την πραγματικότητα του θανάτου, να κρατήσει την ελπίδα ότι ο αποθανών απλώς αναπαύεται. Αυτή η καθολική λαχτάρα για παρηγοριά και ανακούφιση βρίσκει ανταπόκριση σε όποιον έχει βιώσει το οδυνηρό κενό που αφήνει η απώλεια.
Οι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος συμπυκνώνουν την οριστικότητα της λαβής του θανάτου. Το φως του παιδιού σβήνει, οι τελετουργίες του πένθους εκτυλίσσονται και η γη την καταπίνει στην αγκαλιά της μεταθανάτιας ζωής. Αυτή η σκληρή απεικόνιση του κύκλου της ζωής και του θανάτου είναι μια υπενθύμιση της εφήμερης φύσης της ύπαρξης, καθώς και της διαρκούς δύναμης της μνήμης.
コメント