Με θαμπώνει η λαμπερή ζωή σου
σαν ξεδιπλώνεται απροσκάλεστη
πάνω στη μικρή οθόνη.
Πολλοί μιλούν για την αγιοσύνη σου
και μερικοί πως είσαι έργο τέχνης.
Στα μάτια των πολλών είσαι σχεδόν
ίση με άγγελο, και άλλοι ακόμη λένε
πως ήσουνα η έμπνευση στο Γκόρμλι.
Όμως όλοι βλέπουνε τις δάφνες που
φοράς
και όχι το κόστος που 'χαμε πληρώσει.
Στην αρχή, μια τόσο μεγάλη αγάπη·
μα όλα πάντοτε τελειώνουνε και σύντομα
άρχισες να πεθυμάς καινούργιες ιστορίες.
Κάθε μέρα φρόντιζα τις νέες μας πληγές
και γιάτρευα τα τσακισμένα κόκκαλα μας·
κάθε πρωί, μας σκότωνες πάλι ξανά
μέχρι που πια δεν ξέραμε ο ένας τον άλλον.
Οι νύχτες μας γίνανε πια σιωπηλές
κι αρχίσαμε να κάνουμε έρωτα χωρίς αγάπη.
Αντάλλαξες το βαμβακερό σου φόρεμα
για ένα κουστούμι, μια δερμάτινη βαλίτσα
και ένα στυλό Μονμπλάνκ, και κάθε πρωί
περίμενες στην αποβάθρα ψάχνοντας
τον ορίζοντα πότε θα 'ρθει το βαπόρι.
Τα φώτα νέον άρχισανε να σε καλούν να φύγεις.
aυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής Παλιες Ιστορίες
Read the English version of this poem at Rumours of Your Sainthood
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Ένα Ενδοσκοπικό Ταξίδι μέσα από την Εξέλιξη μιας Σχέσης | Μελαγχολικά Ποιήματα
Το ποίημα "Η Φήμη της Αγιοσύνης Σου," από τη σειρά Μελαγχολικά Ποιήματα, αποτυπώνει ένα εσωστρεφές ταξίδι μέσα από μια επιδεινούμενη σχέση και τη μεταμόρφωση ενός ατόμου. Με έναν στοχαστικό τόνο, εμβαθύνει στην αναζήτηση του ομιλητή για οικειότητα εν μέσω των αλλαγών που παρατηρεί σε κάποιαν που κάποτε γνώριζε στενά.
Οι εισαγωγικοί στίχοι παρασύρουν αμέσως τον ομιλητή σε αποπροσανατολισμό καθώς αντιμετωπίζει την άγνωστη όψη που εμφανίζεται στην οθόνη. Η χρήση ζωντανών εικόνων, όπως "το κορίτσι με το βαμβακερό φόρεμα," στη τελευταία στροφή προκαλεί μια αίσθηση νοσταλγίας για το παρελθόν.
Καθώς το ποίημα εξελίσσεται, η αφήγηση ξεδιπλώνει την άνοδο της νεαρής γυναίκας στην κοινωνική καταξίωση και επιτυχία, η οποία απεικονίζεται μέσα από "ατελείωτες οθόνες" και συγκρίσεις με αγγέλους και έργα τέχνης. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια του θαυμασμού των πολλών κρύβεται μια οδυνηρή εξερεύνηση του κόστους που επιβάλλει η φιλοδοξία και των θυσιών που γίνονται για την επιδίωξη της εξωτερικής επικύρωσης.
Μέσα από την αντιπαράθεση των επιτευγμάτων του υποκειμένου με τη διάβρωση της οικειότητας στη σχέση των δύο εραστών, στην ακόλουθη στροφή
"Κάθε μέρα φρόντιζα τις νέες μας πληγές
και γιάτρευα τα τσακισμένα κόκκαλα μας·
κάθε πρωί, μας σκότωνες πάλι ξανά
μέχρι που πια δεν ξέραμε ο ένας τον άλλον"
αναδύεται μια απεικόνιση συναισθηματικής αποστασιοποίησης και απελπισίας, προκαλώντας συναισθήματα θλίψης και αποδοχής.
Το ποίημα ολοκληρώνεται με μια θλιβερή εικόνα της αναχώρησης της κοπέλας, που συμβολίζεται με την ανταλλαγή του βαμβακερού φορέματος της με ένα "γυαλιστερό δερμάτινο βαλιτσάκι" και με ένα ταξίδι προς ένα αβέβαιο μέλλον που φωτίζεται από τα "φώτα νέον της φιλοδοξίας." Αυτή η τελευταία στροφή συμπυκνώνει το θέμα της μεταμόρφωσης και της αναπόφευκτης της αλλαγής, απηχώντας τους γλυκόπικρους τόνους που διαπερνούν ολόκληρο το ποίημα.
Συνολικά, το ποίημα "Η Φήμη της Αγιοσύνης Σου" προσφέρει έναν οδυνηρό στοχασμό πάνω στην πολυπλοκότητα της ταυτότητας, της φιλοδοξίας και της μεταβαλλόμενης δυναμικής των ανθρώπινων σχέσεων. Μέσα από τις υποβλητικές εικόνες και την εσωστρεφή αφήγησή του, το ποίημα καλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ της προσωπικής ολοκλήρωσης και των θυσιών που συνεπάγεται η επιδίωξη της εξωτερικής επικύρωσης.
Comments