Ζω μέσα στο άρρωστο μυαλό της.
Δεν υπήρχε επιλογή, άνοιξε την πόρτα
και μου είπε να μπω μέσα—ετούτους τους
καιρούς η νεολαία είναι τόσο απρόσεκτη.
Τη νύχτα, μας νανουρίζει μια ερωτευμένη
γλαύκα και ένα μεθυσμένο φεγγαράκι
κολυμπάει στο ποταμό.
Νεογέννητες μινόρε σκάλες χορεύουν
στα φτερά των κορακιών
και μια κιθάρα τραγουδά στη γειτονιά της.
Καταβροχθίζω τις σκέψεις της ανήλεα.
Μάταια ουρλιάζει και μου λέει να φύγω
αλλά και οι δυό ξέρουμε τη αλήθεια—
είμαι μουσουργός με μια κρυφή ατζέντα:
Θέλω να κουρδίσω το παράφωνο λαούτο
που κρύβει στην ροζ κρεβατοκάμαρά της
από τη μέρα που έγινε δεκάξι.
Ξέρει ότι πάντοτε θα είμαι ο μόνος
εραστής της και ποτέ δεν θα ανεχτώ
τέτοιο είδος οργισμένης μουσικής.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem I Will Always be her Lover
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Τα Ερωτικά Ποιήματα ενός Εμμονικού Λογοτέχνη
Στου σουρεαλιστικούς στίχους του "Θα Είμαι Πάντα ο Εραστής της," από τη σειρά ερωτικά ποιήματα, αναδύεται μια συναρπαστική εξερεύνηση μιας σχέσης που υφίσταται μέσα στα περίπλοκα μονοπάτια ενός άρρωστου μυαλού. Το νήμα αυτό πλέκεται με μια αναπόφευκτη ποιότητα, αποτέλεσμα της πόρτας που άφησε ανοιχτή η ερωμένη του ποιητή δείγμα της απροσεξίας που χαρακτηρίζει τη σημερινή νεολαία.
Ο νυχτερινός πίνακας, συνοδευόμενος από το μελαγχολικό τραγούδι μιας ερωτευμένης γλαύκας και το μεθυσμένο φεγγάρι που κολυμπάει στο ποτάμι, αποπνέουν μια βαθιά ατμοσφαιρική εντύπωση. Οι σουρεαλιστικές εικόνες των νεογέννητων κλιμάκων μινόρε που χορεύουν στα φτερά των κορακιών και των κιθάρων που τραγουδούν στη γειτονιά της προσθέτουν στην ονειρική ποιότητα που διαπερνά το ποίημα.
Η αδιάκοπη κατανάλωση των σκέψεων της αναδεικνύεται, επιδεικνύοντας ένα επίπεδο κατοχής που υπερβαίνει την απλή έκσταση. Παρά τις μάταιες προσπάθειές της να διώξει τον αφηγητή από τον νοητικό της χώρο, αυτός τονίζει τον εαυτό του ως έναν εμμονικό ποιητή με μια ξεχωριστή δική του ατζέντα. Η ατζέντα όμως φανερώνεται μόνο ως μεταφορά στην επόμενη στροφή, αφήνοντας τον αναγνώστη να φέρει τις δικές του φαντασιώσεις στην ιστορία.
Το κεντρικό θέμα περιστρέφεται γύρω από την επιθυμία του ποιητή να κουρδίσει το παράφωνο λαούτο που κρύβει στη ροζ κρεβατοκάμαρά της από τη μέρα που έγινε δεκαέξι. Αυτό το μεταφορικό όργανο μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της ταυτότητάς της ή ένα απόθεμα συναισθημάτων που παρέμειναν κρυμμένα ή καταπιεσμένα. Ο ποιητής επιμένει πως είναι ο μοναδικός εραστής της, αρνούμενος να ανεχτεί τις ασυνάρτητες νότες της "θυμωμένης μουσικής" της.
Comments