Εδώ και πολλά χρόνια ζω μονάχος σ' ένα μικρό δωμάτιο δίπλα στο κανάλι. Δεν έχω φωτογραφίες στους τοίχους δεν έχω βιβλία στα ράφια και το ραδιόφωνο χάλασε πριν χρόνια. Δεν θέλω τίποτα, δεν νιώθω τίποτα. Κάθε Παρασκευή πηγαίνω στο παντοπωλείο.
Μιλώ λιγάκι με τους πωλητές και ο γιατρός
λέει ότι αυτό είναι καλό για μένα.
Όμως πάντοτε βιάζομαι να γυρίσω πίσω
στην ασφάλεια και τη σιωπή της κάμαρας μου. Κάποτε πηγαίνω στο ανθοπωλείο
ν’ αγοράσω λουλούδια αλλά αυτή ποτέ
δεν είναι κει και πάντα αναστατώνομαι.
Ο γιατρός λέει ότι αυτό είναι κακό για μένα
παρόλο που μόνο τότε νιώθω λίγο ζωντανός. Όπως τις περισσότερες φορές, έτσι και σήμερα κάθομαι πάλι στο παράθυρο και βλέπω τις βάρκες πάνω στο νερό. Είναι αργά το απόγευμα, το τέλος του καλοκαιριού και οι μέρες έχουν πια αρχίσει να μικραίνουν. Ο δρόμος είναι σκοτεινός, σχεδόν άδειος.
Κοιτάζω το κορίτσι καθισμένο στο παγκάκι
απέναντι, μα δεν μπορώ να τη δω ξεκάθαρα.
Όπως πάντα, νομίζω ότι είναι εκείνη. Την παρακολουθώ μέχρι να φύγει—
αυτή πάντοτε φεύγει στις οκτώ.
Οι ώρες περνούν μέχρι να πάω για ύπνο
αλλά ξέρω ότι ο ύπνος πάλι δεν θα ρθεί
κι οι εφιάλτες θα αρχίσουνε ξανά.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής Παλιές Ιστορίες
Read the English version of this poem at My Day
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Εξερευνώντας Αισθήματα Μοναξιάς και τη Νοσταλγίας στα Μελαγχολικά Ποιήματα
Το ποίημα "Κάθε Μέρα," από τη σειρά "Μελαγχολικά Ποιήματα," συμπυκνώνει την ουσία της μοναξιάς και της ρουτίνας, απεικονίζοντας μια ζωή φαινομενικά χωρίς εξωτερικές προσκολλήσεις, αλλά διανθισμένη από φευγαλέες στιγμές σύνδεσης και λαχτάρας. Μέσα από οδυνηρές εικόνες, ο ποιητής προσκαλεί τους αναγνώστες στη μοναχική ύπαρξη του πρωταγωνιστή, του οποίου οι καθημερινές τελετουργίες χρησιμεύουν ως εύθραυστη άγκυρα σε μια κατά τα άλλα κενή ύπαρξη.
Οι εισαγωγικοί στίχοι ζωγραφίζουν μια εικόνα σκληρής απλότητας, με τον ομιλητή να κατοικεί σε ένα μοναχικό δωμάτιο χωρίς προσωπικά στολίδια. Η απουσία φωτογραφιών και βιβλίων υποδηλώνει την απομάκρυνση από το παρελθόν και την αδιαφορία για τις πνευματικές αναζητήσεις, ενώ το σπασμένο ραδιόφωνο συμβολίζει την αποσύνδεση από τον έξω κόσμο. Η επανάληψη του "τίποτα" τονίζει την απομάκρυνση του πρωταγωνιστή από τις υλικές επιθυμίες, ενισχύοντας το θέμα του συναισθηματικού κενού.
Παρά την προφανή αυτή αποστασιοποίηση, οι εβδομαδιαίες βόλτες του ομιλητή για ψώνια υποδηλώνουν την επιθυμία για ανθρώπινη αλληλεπίδραση, έστω και σύντομη. Οι ευγενικές συνομιλίες με τις πωλήτριες λειτουργούν ως μια δειλή σύνδεση με την κοινωνία, η οποία υποστηρίζεται από τον γιατρό του ως μια μορφή θεραπευτικής εμπλοκής. Ωστόσο, η υποχώρηση του πρωταγωνιστή στην ασφάλεια της μοναξιάς υπογραμμίζει μια βαθύτερη αίσθηση άνεσης στην απομόνωση, υπογραμμίζοντας την παράδοξη φύση της ανθρώπινης λαχτάρας.
Η εισαγωγή του ανθοπωλείου και η αγάπη του πρωταγωνιστή για τα κρίνα εισάγουν μια λεπτή νότα νοσταλγίας και μελαγχολίας στην αφήγηση. Η απουσία της επιθυμητής παραλήπτριας στο κατάστημα προκαλεί μια αίσθηση ανεκπλήρωτης λαχτάρας, σε αντίθεση με τις σύντομες στιγμές ζωτικότητας που βιώνονται με την παρουσία της. Η αποδοκιμασία του γιατρού υπογραμμίζει την αντίληψη της κοινωνίας για την αντισυμβατική πηγή παρηγοριάς του πρωταγωνιστή, απομονώνοντάς τον περαιτέρω από την εξωτερική επικύρωση.
Καθώς το ποίημα εξελίσσεται, το πέρασμα του χρόνου σηματοδοτείται από την αλλαγή των εποχών και τη μοναχική αγρυπνία του πρωταγωνιστή στο παράθυρο. Η απεικόνιση του αργά το απόγευμα που χάνεται στο σκοτάδι αντικατοπτρίζει την εσωτερική κατάσταση ερημιάς του πρωταγωνιστή, ενώ η φευγαλέα παρουσία του νεαρού κοριτσιού απέναντι συμβολίζει μια εύθραυστη ελπίδα μέσα στη διάχυτη μοναξιά. Παρά τη λαχτάρα του πρωταγωνιστή για σύνδεση, το αναπόφευκτο της αναχώρησης της και η έναρξη της νύχτας προμηνύουν την επιστροφή των στοιχειωμένων εφιαλτών και της ανήσυχης αϋπνίας.
Εν κατακλείδι, το ποίημα "Κάθε Μέρα" προσφέρει μια συγκλονιστική εξερεύνηση της μοναξιάς, της ρουτίνας και των φευγαλέων στιγμών σύνδεσης εν μέσω συναισθηματικής απομάκρυνσης. Μέσα από υποβλητικές εικόνες, ο ποιητής καλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας και τη διαρκή αναζήτηση νοήματος μέσα στη σιωπή της μοναχικής ύπαρξης.
Commentaires