Η μόνη μας αλήθεια πια—οι λέξεις.
Η ομορφιά τους—το ερωτόπαιδο μας.
Ένας νέος κόσμος ανατέλλει σήμερα.
Το κατάρτι που άγγιξε τον ήλιο κάηκε
και το μικρό μας κίτρινο καράβι τρύπησε.
Οι λέξεις σου στάζουνε όλο μίσος·
μια καταιγίδα κόκκινη γεμίζει το μυαλό σου
και ακούω την ηχώ να ουρλιάζει
"Ποτέ δεν ήσουνα παρά μονάχα ξένος."
Η πραγματικότητα μας τώρα—
η θάλασσα τα πήρε όλα, κανένα ίχνος.
Όλες οι λέξεις, χάθηκαν—
οι απαλές, κι τρυφερές, οι κόκκινες κι θυμωμένες
όλες στο βυθό της μανιασμένης θάλασσας.
Μια άρρωστη σιωπή κυβερνά τον κόσμο μας.
Στο κόσμο αυτό, οι λέξεις είναι πιο σκληρές,
δίχως μορφή, ούτε ήχο.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem at Words
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η Τοξική Αγάπη και οι Ολέθριες Συνέπειές της
Η τοξική αγάπη, ένα περίπλοκο υφαντό από συναισθήματα, βρίσκεται στο επίκεντρο του ποιήματος "Λέξεις". Το ποίημα παρουσιάζει μια ζωντανή απεικόνιση του αντίκτυπου των διαβρωτικών σχέσεων στην ανθρώπινη εμπειρία, προσφέροντας μια λεπτή εξερεύνηση της αποξένωσης και της μοναξιάς. Με τις εικόνες και την υποβλητική γλώσσα του, λειτουργεί ως ένας ισχυρός φακός, εξετάζοντας και εγκιβωτίζοντας τις περιπλοκές τέτοιων υποθέσεων.
Οι στίχοι ξεδιπλώνονται, καθιερώνοντας τις λέξεις ως την αποκλειστική πραγματικότητα—ένα ποιητικό ταξίδι σε κοινές σκέψεις. Το κατάρτι που αγγίζει τον ήλιο, σπασμένο, και η κίτρινη βάρκα που διαρρέει συμβολίζουν την ευαλωτότητα μπροστά στις τοξικές σχέσεις. Τα λόγια μίσους πέφτουν σαν μια κόκκινη χιονοστιβάδα, αφήνοντας τον αφηγητή αποξενωμένο και συμπυκνωμένο στη δήλωση του αντίλαλου, "Δεν ήσουνα ποτέ κάτι περισσότερο από ένας ξένος".
Καθώς η αφήγηση εξελίσσεται, κατευθύνεται προς μια τελική πραγματικότητα—τη θάλασσα που καταπίνει τα πάντα, σβήνοντας τα ίχνη των απαλών, τρυφερών, θυμωμένων, κόκκινων και μπλε λέξεων. Η μανιασμένη πράσινη θάλασσα γίνεται το νεκροταφείο των συναισθημάτων, αντανακλώντας το βάθος των επιπτώσεων της τοξικής αγάπης. Η σιωπή βασιλεύει ξανά, όπου ακόμη και οι πιο σκληρές λέξεις χάνουν το σχήμα και τον ήχο τους.
Αυτή η στοχαστική εξερεύνηση απεικονίζει την ευθραυστότητα της επικοινωνίας και τις συνέπειές της, υπονοώντας διακριτικά τη δυναμική της γλώσσας ως προς τη δύναμη. Το ποίημα παρουσιάζει μια αλλαγή παραδείγματος, σηματοδοτώντας την ευπάθεια της φιλοδοξίας στην καταστροφική γλώσσα. Τα χρώματα που συνδέονται με τα συναισθήματα βρίσκονται τώρα στον βυθό της θάλασσας, προκαλώντας μια οδυνηρή αίσθηση απώλειας και βύθισης. Οι καταληκτικοί στίχοι αναδεικνύουν μια παράδοξη σιωπή, τονίζοντας την παροδική φύση των τοξικών σχέσεων.
Comments