Ι.
Με μια επιδέξια πινελιά, ο διάσημος
ζωγράφος σου φτιάχνει ένα κάστρο
με τεράστια δωμάτια και ράφια ψηλά
και στοιβαγμένα με στόματα βουβά.
Από μικρή ήθελες πάντοτε να ζεις
σ' έναν τέτοιο κόσμο σιωπηλό
γιαυτό έσκαψες μια τάφρο γύρω σου
και τη γέμισες με θυμωμένες λέξεις.
Κάθε φορά που έρχομαι κοντά σου,
ουρλιάζεις:
"Μακριά, στο πανδοχείο μου δεν υπάρχει
χώρος για κάποιον σαν εσένα."
Απορώ όμως, γιατί αφήνεις την πόρτα σου
ξεκλείδωτη κάθε βραδιά; η μήπως ούτε και συ
δεν θέλεις πια νάσαι μονάχη σου τη νύχτα.
Ακούω τα μολυσμένα βέλη σου
να πετούνε πάνω στα νερά της μεγάλης λίμνης.
Τα καταβροχθίζω με την πείνα του πιο φτωχού
ζητιάνου και τα μασουλάω με την αχαλίνωτη
απληστία του πιο πλούσιου άρχοντα.
ΙΙ.
Γιατί με κάλεσες νάρθω στην αυλή σου πάλι;
Σε προκάλεσα, το ξέρω· αμάρτησα εναντίον
του μέτρου, όμως γιατί δεν με στέλνεις να σπουδάσω
στη Βιέννη στη φημισμένη Σχολή Καλών Τεχνών;
Εξάλλου το συμβούλεψες αυτό για κάποιον άλλον.
Ανακοινώνεις στο κόσμο όλο ότι αυτός σου
φέρνεις ευτυχία κι ότι εγώ σου ήμουν πάντοτε
μια μικρή ενόχληση, όμως εγώ ποτέ δεν ήμουν
τόσο ανόητος να θέλω σε κάνω ευτυχισμένη.
Οι τραγικές απώλειες συνεχώς αυξάνονται,
οι παράλογες εχθροπραξίες δεν έχουν σταματήσει
και αρνήσε κάθε προσφορά για ανακωχή.
Το 'ξερες πάντα ότι μια μέρα θα γυρνούσα
αψηφώντας την τάφρο και τα πανύψηλα σου τείχη.
Έρχομαι τώρα καβαλάρης σένα γέρικο γκρίζο
άλογο, η πανοπλία μου έχει πια σκουριάσει
και τα μόνα δώρα που σου φέρνω
είναι οι στοίχοι ενός παμπάλαιου τροβαδούρου.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem at A Merciless Queen
Comments