Σου φωνάζω—
η φωνή μου, θλιβερή ηχώ
μιας παλιάς ιστορίας.
Σ' αγαπώ, δώσε μου το χέρι·
μην τρομάζεις, φάντασμα δεν είμαι.
Όπου κοιτώ, εσένα βλέπω.
Μου φαίνεσαι τόσο αληθινή—
καλοσύνη του χρόνου θα 'ναι αυτή
που για μένα σταμάτησε ένα Μάη.
Κάποτε νόμισα πώς σ' έχασα για πάντα
κι απελπισμένος έψαχνα για να σε βρω
στα χείλη κάθε κοριτσιού και στον
ανθό των λουλουδιών στην άνοιξη.
Χρόνια αργότερα όταν βρεθήκαμε
σ’ ένα παλιό ανθοπωλείο, θρηνούσες
τότε τον χαμό ενός μεγάλου έρωτά
και νόμισα πώς πάλι σ’ έχασα ξανά.
Όμως κοντά μου πάντα θα 'σαι·
στις νέες μέρες που χαμογελά ο Απρίλης
στις μεστωμένες μέρες του καλοκαιριού
στις λυπημένες μέρες του Σεπτέμβρη
και μες 'τις γκρίζες μέρες του χειμώνα.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής Παλιές ιστορίες
Read the English version of this poem at Sad Echoes of my Life
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Μελαγχολικά ποιήματα: Μια Ηχώ Απώλειας και Λύπης
"Μια Θλιβερή Ηχώ" διερευνά θέματα απώλειας, νοσταλγίας και διαρκών λυπημένων αναμνήσεων. Από τη σειρά "Μελαγχολικά Ποιήματα," το ποίημα μιλά για τον οδυνηρό προβληματισμό και τον βαθύ αντίκτυπο θλίψης.
Ο ομιλητής προβληματίζεται για τη διάχυτη φύση της θλίψης, προσωποποιώντας την ως συνεχή σύντροφο που διαπλέκεται με κάθε πτυχή της ύπαρξής του. Σε όλη τη διάρκεια του ποιήματος, υπάρχει μια αίσθηση νοσταλγίας για το παρελθόν, ιδιαίτερα για μια χαμένη αγάπη.
Η αναζήτηση του ομιλητή για την παρουσία της παλιάς του αγαπημένης τόσο στη φύση όσο και σε άλλες νεαρές γυναίκες υπογραμμίζει το βάθος της συναισθηματικής του προσκόλλησης και τη δυσκολία του να την αφήσει να φύγει. Η επανασύνδεση μαζί της, μόνο και μόνο για να τη βρει να θρηνεί την απώλεια ενός νέου έρωτα, προσθέτει ένα επίπεδο πολυπλοκότητας στα συναισθήματα του αφηγητή.
Παρά την επιθυμία τους να επανασυνδεθούν, υπάρχει μια αίσθηση αδυναμίας, καθώς η αγαπημένη του παραμένει ανυποψίαστη για την παρουσία του. Αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης οδηγεί το ποιητή σε μια οδυνηρή αναγνώριση της αναπόφευκτης φύσης του χωρισμού και της διαρκούς φύσης των αναμνήσεων.
Συνολικά, στο πλαίσιο της σειράς “Μελαγχολικά Ποιήματα,” το ποίημα καλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν την γλυκόπικρη ουσία της μνήμης και τον τρόπο με τον οποίο η απώλεια διαμορφώνει τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο. Μέσα από τις υποβλητικές εικόνες και τον ενδοσκοπικό τόνο του, το ποίημα αποτυπώνει τη λεπτή ισορροπία μεταξύ της παρουσίας και της απουσίας στη ζωή μας.
Comments