Της κλείνουμε τα μάτια· Την φιλάμε στο μέτωπο· μετά πάντα σκοτάδι. Ένα σταχτερό φεγγάρι στάζει αίμα σε δεκατρία λευκά γαρύφαλλα και τέσσερα χελιδονάκια με σπασμένα τα φτερά τους την παίρνουνε απάνω στα δακρυσμένα σύννεφα. πετά ψηλά στον ουρανό σμίγει με τους αγγέλους γίνεται λαμπρό αστεράκι Προσευχές και ψαλμωδίες: "Κύριε ελέησον," "Κύριε ελέησον," "Κύριε ελέησον." "Γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ." Ο τάφος, ανοιχτός κι αχόρταγος ζητά το μερτικό του— ένα σώμα
λίγο ψωμί ένα κομμάτι γη ένα ποτήρι λάδι. Παρηγοριά— κουλούρι, κρασί, χαλούμι· μετά φεύγει ο κόσμος κι εκείνη μένει μόνη. πετά ψηλά στον ουρανό σμίγει με τους αγγέλους γίνεται λαμπρό αστεράκι και δεκαπέντε θλιβερά γαρύφαλλα θρηνούν την τσακισμένη μέρα.
Ένα ποίημα στη σειρά Δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες
Read the English version of this poem at Requiem
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η ελεγεία του αποχαιρετισμού: Ένας Στοχασμός για την Υπέρβαση της Θνητότητας | Ποιήματα Κύπρου
Στο ποίημα θανάτου και θλίψης "Μνημόσυνο" μια ζοφερή αύρα περιβάλλει τη σκηνή καθώς αποτυπώνει την οδυνηρή πράξη του αποχαιρετισμού της έφηβης κοπέλας. Οι στίχοι εκτυλίσσονται με μετρημένη αυτοσυγκράτηση, απηχώντας την επισημότητα της στιγμής που η νεαρή κηδεύεται. Με απαλές λέξεις, το ποίημα ζωγραφίζει μια εικόνα που υπερβαίνει την ατομική εμπειρία, προσκαλώντας τους αναγνώστες να αναλογιστούν τις οικουμενικές τελετουργίες της απώλειας και της μνήμης.
Το ποίημα, στη σειρά "Δεκατρείς μεταξωτοί στίχοι," από τη συλλογή "Ποιήματα Κύπρου," απεικονίζει την πράξη του αποχαιρετισμού καθώς καθοδηγεί τον αναγνώστη μέσα από τις Ελληνορθόδοξες τελετουργίες ταφής που συνοδεύουν την αναχώρηση ενός αγαπημένου προσώπου. Η πράξη του κλεισίματος των ματιών της έφηβης και του τρυφερού φιλιού στο μέτωπό της περιγράφεται με μια οικεία τρυφερότητα που προκαλεί ενσυναίσθηση, υπερβαίνοντας πολιτισμικά και προσωπικά όρια.
Καθώς το ποίημα ξεδιπλώνεται, οι εικόνες αλλάζουν για να αποτυπώσουν τον συμβολισμό της μετάβασης και της υπέρβασης. Ένα "σταχτί φεγγάρι" προσδίδει μια απόκοσμη απόχρωση στη σκηνή, προκαλώντας μια αίσθηση εξωπραγματικότητας. Το αίμα που στάζει πάνω σε "δεκατρία λευκά γαρύφαλλα" παραπέμπει στην αγνότητα του κοριτσιού, στην ευθραυστότητα της ζωής και στο αναπόφευκτο της θνητότητας. "Τέσσερα χελιδόνια με σπασμένα τα φτερά" σέρνουν το άρμα, προκαλώντας μια εικόνα πένθους και ένα μόρφωμα μιας αιθέριας άμαξας που θολώνει το γήινο και το ουράνιο βασίλειο.
Η χρήση της επανάληψης από τον ποιητή, τονίζοντας την ενότητα του εκλιπόντος με τους αγγέλους και τα αστέρια, προσδίδει στο ποίημα μια αίσθηση πνευματικής διασύνδεσης. Ο ρυθμός των ψαλμών και των προσευχών, που επικαλούνται τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, αντηχεί σε όλους τους πολιτισμούς, τονίζοντας περαιτέρω την οικουμενικότητα της εμπειρίας. Τα φύλλα ελιάς που καίγονται σε ένα θυμιατήρι προκαλούν μια αισθητηριακή διάσταση, ενισχύοντας την εμπλοκή του αναγνώστη με την τελετουργία.
Οι τελευταίοι στίχοι αναδεικνύουν τη σκληρή πραγματικότητα των απαιτήσεων του τάφου. Η εικόνα ενός "ανικανοποίητου, ανοιγμένου" τάφου μεταφέρει την ανυποχώρητη φύση της θνητότητας. Οι προδιαγεγραμμένες προσφορές "ένα σώμα, λίγο ψωμί, ένα κομμάτι γη, ένα ποτήρι λάδι" συμβολίζουν την πράξη της παραίτησης από τη φυσική παρουσία κάποιου, καθιστώντας έναν συναισθηματικό αποχαιρετισμό ακόμη πιο αισθητό.
Yorumlar