Ο Βάκχος ντυμένος
σε κόκκινα και βυσσινιά
έρχεται καβάλα στην ακτή,
έκφυλος και αμαρτωλός.
Ξεδιάντροπα ποθεί
τη λυγερόκορμη κοπέλα
μα η Αριάδνη, απαρηγόρητη
θρηνεί στις ακτές της Νάξου
την απώλεια του Θησέα.
Πόσο χλωμή και όμορφη
φαίνεται η προδομένη κόρη!
Τα στήθια της είναι στητά,
ο λεπτός λαιμός της λυγερός
και μια κρυφή υπόσχεση αμαρτίας
χορεύει μες ‘τα μάτια της.
Λαγνεία τρελαίνει τον θεό.
Της δωρίζει γιρλάντες από αστέρια
και σκορπίζει κόκκινους ορχιδέες
στα μισόγυμνά της στήθη.
Μεθυσμένος από πόθο παίρνει
τη μικρή παρθένα στο γαμήλιο
του κρεβάτι και με ακόρεστα
φιλιά ανηφορίζει μέσα
στους λιγνούς μηρούς της.
Στο ζενίθ της ηδονής, το κορίτσι
ξεχνάει το Θησέα και ρίχνει όλα
της τα ήθη στο βυθό της θάλασσας.
Παθιασμένη, χορταίνει η Αριάδνη
στους ρυθμούς του φλάουτου
που τώρα πια σταλάζει μέλι.
Μεθυσμένοι σάτυροι λικνίζουν
στο σκοτάδι και με μάτια γυαλισμένα,
ικετεύουν το κύριο τους μέχρι που
ο Βάκχος και τα ξωτικά να γίνουν ένα.
Η Αριάδνη ελεύθερη επιτέλους
από κάθε φυλακή, οδηγεί το Βάκχο
και όλα τα χυδαία θηρία μέσα στο
λαβύρινθο μιας αμαρτωλής απόλαυσης.
Η σύνεση αφανίζεται, το φιλήδονο
της στόμα ξεχειλίζει μέλι και ένα χάος
αχαλίνωτο κυριαρχεί στο κόσμο.
Read the English version of this poem at Bacchus and Ariadne
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η Μαγευτική Ιστορία του Βάκχου και της Αριάδνης - Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας
Η αφήγηση του Βάκχου και της Αριάδνης, βαθιά ριζωμένη στην Ελληνική μυθολογία, έχει εμπνεύσει αμέτρητα έργα τέχνης και λογοτεχνίας. Το ποίημα "Ο Βάκχος και η Αριάδνη" ανήκει στη σειρά Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας, αποτυπώνοντας την ουσία της θεϊκής ηδονής και της ανθρώπινης λαχτάρας.
Στην Ελληνική μυθολογία, η Αριάδνη, κόρη του βασιλιά Μίνωα της Κρήτης, είναι ένα σύμβολο αγάπης και προδοσίας. Βοήθησε τον Θησέα, τον Αθηναίο ήρωα, να διαφύγει από το Λαβύρινθο αφού σκότωσε το Μινώταυρο, μόνο για να αντιμετωπίσει την εγκατάλειψη στο νησί της Νάξου. Εδώ, οι μύθοι διαφέρουν: είτε υποκύπτει στην απόγνωση, είτε βρίσκει και παντρεύεται τον Βάκχο, τον θεό του κρασιού και της διασκέδασης.
Το ποίημα απεικονίζει ζωηρά την άφιξη του Βάκχου, ντυμένος σε κόκκινα και βυσσινιά, ενσαρκώνοντας τόσο την έκλυτη ζωή όσο και την θεϊκή επιθυμία. Η άφιξή του στη Νάξο θέτει το σκηνικό για μια παθιασμένη συνάντηση. Η περιγραφή της Αριάδνης ως "προδομένη κόρη" με "κρυφή υπόσχεση αμαρτίας" αποκαλύπτει την ευαλωτότητα της και την μετατόπισή της από την αθωότητα στην ηδονή.
Η αρχική θλίψη της Αριάδνης, θρηνώντας την προδοσία του Θησέα, απεικονίζεται με λεπτές εικόνες. Ο θρήνος της είναι αισθητός καθώς θρηνεί στις ακτές της Νάξου, ένα σύμβολο χαμένης αγάπης και κατεστραμμένων ονείρων. Η περιγραφή της φυσικής της ομορφιάς - τα στητά στήθια της, ο λεπτός λαιμός της, και τα μάτια της που κρύβουν αμαρτία - αιχμαλωτίζει την συμπάθεια του αναγνώστη για την κατάστασή της.
Καθώς ο Βάκχος πλησιάζει, τρελός από λαγνεία, το ποίημα μετατρέπεται σε ένα ζωντανό σκηνικό θεϊκής αποπλάνησης. Οι ενέργειες του θεού—προσφέροντας γιρλάντες από αστέρια, σκορπίζοντας κόκκινους ορχιδέες—συμβολίζουν τόσο την αγάπη του όσο και την ακατανίκητη επιθυμία του. Η ένταση της ένωσής τους μεταφέρεται με έντονη γλώσσα, περιγράφοντας πώς τα φιλιά του Βάκχου οδηγούν την Αριάδνη να απολαύσει χαρά και να εγκαταλείψει την προηγούμενη αγάπη της.
Το ποίημα φτάνει σε κορύφωση καθώς η Αριάδνη αγκαλιάζει τον ρυθμό του "φλάουτου που σταλάζει μέλι," ρίχνοντας όλες τις ηθικές της αξίες στον βυθό της θάλασσας και υποκύπτοντας στις χαώδεις απολαύσεις του Βάκχου. Η εικόνα των μεθυσμένων σάτυρων που λικνίζουν στο σκοτάδι, συγχωνεύοντας με τον κύριό τους, ζωγραφίζει μια σκηνή αχαλίνωτης ηδονής και πρωτόγονης ενότητας.
Η μεταμόρφωση της Αριάδνης ολοκληρώνεται καθώς οδηγεί τον Βάκχο και τους ακολούθους του μέσα σε "λαβύρινθους αμαρτωλής απόλαυσης." Αυτή η ζωντανή απεικόνιση της ένωσής τους σηματοδοτεί μια απελευθέρωση από τις προηγούμενες θλίψεις της και μια αποδοχή της νέας της δύναμης και ελευθερίας. Το ποίημα καταλήγει με την Αριάδνη να ξεχειλίζει από μέλι, ένα μεταφορικό σύμβολο της μεθυστικής ευτυχίας και του αχαλίνωτου χάους που τώρα κυριαρχούν στην ύπαρξή της.
Αυτή η εξερεύνηση του Βάκχου και της Αριάδνης στα Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας προσφέρει μια συναρπαστική ματιά στη διασταύρωση θεϊκής ηδονής και ανθρώπινου συναισθήματος. Το ποίημα όχι μόνο αναδιηγείται έναν αρχαίο μύθο αλλά επίσης εμβαθύνει σε θέματα αγάπης, προδοσίας και απελευθέρωσης. Το ταξίδι της Αριάδνης από την απόγνωση στην ηδονή, καθοδηγούμενη από τον Βάκχο, αντηχεί ως μια διαχρονική ιστορία μεταμόρφωσης και επιθυμίας, καθιστώντας το ένα ουσιαστικό κομμάτι στη σειρά Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας.
Με την πλούσια ενσωμάτωση αυτών των μυθολογικών στοιχείων στο ποίημα, η αφήγηση αιχμαλωτίζει την διαρκή γοητεία της Ελληνικής μυθολογίας. Αποτελεί μια μαρτυρία για τη δύναμη αυτών των αρχαίων ιστοριών να εμπνέουν και να προκαλούν βαθιά συναισθηματικά αντανακλαστικά, αντικατοπτρίζοντας τις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης ψυχής και την αναζήτηση της για νόημα και εκπλήρωση.
コメント