top of page

Poetry
by Chris Zachariou
United Kingdom


Τάκης Ζαχαρίου

Ποιήματα

Γιαλούσα, Κύπρος

Εικόνα συγγραφέαΤάκης Ζαχαρίου

Ο Επιτάφιος | Ποιήματα Κύπρου



Οι ψάλτες ψάλουν πένθιμα

τρεμοσβήνουν τα κεριά

και το κήρυγμα του πάτερ

γεμίζει την εκκλησία σκοτάδι.

 

Για να βρω παρηγοριά, γυρίζω

την ματιά μου προς τον Άγιο μας

μα ο Αρχάγγελος έχει αλλάξει.

Έχει βγάλει τη χρυσή του πανοπλία

και τώρα κρατά στα χέρια του

ένα καλάθι και ένα κοφτερό δρεπάνι.

 

Σηκώνεται σιωπηλά—

ήρεμη, χλωμή, και απόμακρη.

Κάτω από το βλέμμα των αγίων

τυλίγεται στο κίτρινο φως της εκκλησίας

και στο καπνό των φύλλων της ελιάς.

 

Σπρώχνω και βιάζομαι να πάω κοντά της.

"Αλαφροΐσκιωτος," ψιθυρίζουνε πολλοί.

Χέρι με χέρι, βγαίνουμε έξω στην αυλή

στο φλογισμένο καύσωνα του Ιούλη.

 

Τα τζιτζίκια απεγνωσμένα, σταμάτησαν

να τραγουδούν κι ο γκρίζος ανεμόμυλος

με ανοιχτά τα κοκαλιάρικα του χέρια

εκλιπαρεί τον Κύριο, μα ο Ιεχωβάς σιωπά.

Απελπισμένος, κοιτάζει το καμπαναριό και βλέπει

δεκαπέντε περιστέρια να το βάφουν μαύρο.

 

Σκαρφαλωμένοι πάνω στο τοιχάκι

ατενίζουμε το κάμπο—

ξερό και φορτωμένο με σιτάρι.

Πιο πέρα, βλέπουμε τις δεκατρείς

μιμόζες που ανθίσαν ντροπαλά τον Μάη.

Με αγκαλιάζει και μου λέει λυπημένα:

"Ήμασταν τότε τόσο ευτυχισμένοι!"

 

Βυζαντινοί ψαλμοί και άσματα

αντηχούν λυπητερά στον στειρωμένο κήπο.

Η μυρωδιά του δεντρολίβανου όλο γίνεται

πιο δυνατή και τα χείλη της έχουνε πάρει

μια θλιβερή απόχρωση του μπλε.

 

Δεκαπέντε περιστέρια πιάνουνε το κλάμα

κι τέσσερις νεκροπομποί κατεβάζουνε

το φέρετρο της στον φρεσκοσκαμμένο τάφο.


Ένα ποίημα στη συλλογή Δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες


Read the English version of this poem The Epitaph


Λίγα λόγια για το ποίημα…


Πλοήγηση στα Συναισθήματα της Απώλειας και του Πένθους: Ένα ταξίδι με τα Ποιήματα Κύπρου

Στο χώρο της ποίησης, τα συναισθήματα και οι εμπειρίες αποστάζονται σε λέξεις που αντηχούν βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Οι ποιητές έχουν μια αλλόκοτη ικανότητα να συλλαμβάνουν την ουσία των πιο βαθιών στιγμών και συναισθημάτων της ζωής, υπερβαίνοντας τα όρια του χρόνου και του χώρου. Είναι τέτοια η δύναμη της ποίησης που μπορεί να συμπυκνώσει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, προσφέροντας στους αναγνώστες μια ματιά στο περίπλοκο μωσαϊκό των σκέψεων, των συναισθημάτων και των εμπειριών που μας κάνουν αυτό που είμαστε.


Ο "Επιτάφιος", ένα ποίημα της σειράς "Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες" της συλλογής "Ποιήματα Κύπρου", εμβαθύνει στα πεδία του θανάτου, της θλίψης και της ανθρώπινης κατάστασης, προσκαλώντας τους αναγνώστες να ξεκινήσουν ένα ταξίδι ενδοσκόπησης και περισυλλογής. Κάθε ποίημα σε αυτή τη συλλογή είναι μια πινελιά στον καμβά της ύπαρξης, ζωγραφίζοντας ζωντανές εικόνες και υφαίνοντας περίπλοκες αφηγήσεις που μιλούν στην καρδιά.


Καθώς περιηγείται κανείς σε αυτή τη σειρά, αποκαλύπτονται σταδιακά τα νήματα που συνδέουν την ανθρώπινη ύπαρξη με το μωσαϊκό της ζωής και του θανάτου. Τα ποιήματα ξεπερνούν τις απλές λέξεις και γίνονται δοχεία συναισθημάτων που αντηχούν σε ένα βαθιά προσωπικό επίπεδο. Τα θέματα της απώλειας, της θλίψης, της αποδοχής και της μνήμης υφαίνονται σε στίχους που αποτυπώνουν στιγμές βαθιάς μεταμόρφωσης και ευαλωτότητας. Τα ποιήματα αυτά λειτουργούν ως παράθυρα στην ανθρώπινη εμπειρία, προσφέροντας έναν καθρέφτη στα δικά μας συναισθήματα και σκέψεις.


Ο "Επιτάφιος", το τελευταίο ποίημα της σειράς, αποτελεί το αποκορύφωμα αυτής της εξερεύνησης. Με φόντο μια κηδεία, συμπυκνώνει τα ωμά συναισθήματα που βιώνει ένα νεαρό αγόρι που έχει χάσει την αγαπημένη του. Μέσα από τα μάτια του, ο αναγνώστης οδηγείται σε μια σειρά από παραισθήσεις, αναστοχασμούς και στιγμές αποδοχής. Το ποίημα μας ταξιδεύει από τα όρια της θλίψης στην έκταση της μνήμης, καθώς το αγόρι παλεύει με τα συναισθήματά του παρουσία ζοφερών τελετουργιών και του τοπίου του νεκροταφείου.


Τα ποιήματα της σειράς "Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες" αναφέρονται επίσης στα ονόματα άλλων τραγικών ηρωίδων όπως η Οφηλία, η Ευρυδίκη και η Ιουλιέτα, παραλληλίζοντας τις ιστορίες τους με την εμπειρία του αγοριού. Αυτή η διακειμενική προσέγγιση εμπλουτίζει την αφήγηση, αξιοποιώντας τη συλλογική συνείδηση της λογοτεχνικής ιστορίας, επιτρέποντας στον αναγνώστη να κάνει συνδέσεις σε διάφορα χρονικά και πολιτισμικά πλαίσια.


Όπως και στην υπόλοιπη σειρά, το ύφος του ποιητή χαρακτηρίζεται από περιγραφική γλώσσα που ζωγραφίζει ζωντανές εικόνες, παρέχοντας στους αναγνώστες ένα παράθυρο στον συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων. Η χρήση της ανάλαφρης ποιητικής γλώσσας δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που είναι τόσο καθηλωτική όσο και στοχαστική και καθοδηγεί τον αναγνώστη μέσα από την αφήγηση χωρίς να επιβάλλει κρίσεις ή ερμηνείες.


Συμπερασματικά, η σειρά "Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες" είναι μια εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα από τον φακό του θανάτου και της θλίψης. Τα ποιήματα αυτής της συλλογής υπερβαίνουν τους περιορισμούς της γλώσσας, προσκαλώντας τους αναγνώστες να ασχοληθούν με τα δικά τους συναισθήματα και σκέψεις. Ο "Επιτάφιος," ως το τελευταίο κεφάλαιο αυτού του ταξιδιού, συμπυκνώνει την ουσία αυτής της σειράς—το πένθος, την αποδοχή και τη διαρκή δύναμη της μνήμης. Μας καλεί να αναλογιστούμε τα περίπλοκα νήματα που υφαίνουν τη ζωή μας, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ποίηση έχει τη μοναδική ικανότητα να αποτυπώνει στιγμές των πιο βαθιών συναισθημάτων και εμπειριών της ζωής.


Comments


bottom of page