Οι ποιητές μαζεμένοι στο πηγάδι
του σπασμένου μέτρου, θρηνούνε
τα ποιήματα που 'κλεψαν οι άνδρες
οπλισμένοι με πιστόλια κολτ 45.
Ατενίζουν τις λίμνες στο φεγγάρι
και νοσταλγούνε τους καιρούς
που κάνανε τους στίχους
μονάχα με αλάτι, σκόνη, και νερό.
Τα καλειδοσκοπικά τραγούδια τους
συντρίβονται στους πρόποδες του άθεου
βουνού και τα πουλιά πεθαίνουν από πείνα.
Νεκρά ψαράκια επιπλέουν στο ποτάμι
προς ένα σόου ταλέντων στο Σεντ Λούις
και οι κιθάρες μπλουζ στο Νάσβιλ
κλαίνε τους τραγουδιστές που χάσανε
τις κλίμακες μινόρε.
Η νύφη με πάθος στα πράσινα της μάτια
και με ένα χαμόγελο στα φουσκωμένα στήθη,
ξαπλώνει με τους ποιητές ολόγυμνη στο δάσος.
"Κακούργει ποιητές,"
κατσουφιάζει ο Σουλτάνος της Σεβίλλης.
Οι οπαδοί του, όλοι ντυμένοι με κουκούλες
και λευκές στολές κι οι χυδαίοι αλιγάτορες
του βάλτου με ηλιοκαμένα σβέρκα, καρφώνουνε
τις λάγνες προσευχές τους στο χαμόγελο της νύφης.
Είναι η πραγματική προστάτιδα της πλήρης
παρακμής—μια αληθινή θεά θεϊκής ακολασίας
και η τέλεια νυφούλα για τη σκοτεινή ψυχή μου.
Read the English version of this poem The Poet's Lament
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Πλοήγηση στους Κοινωνικούς Προβληματισμούς στο Ποίημα "Ο Θρήνος του Ποιητή" | Ερωτικά Ποιήματα
Μέσα στη σειρά Μωσαϊκά, ξεδιπλώνεται με λεπτότητα μια νέα ποιητική προσφορά, με τίτλο "Ο Θρήνος του Ποιητή". Από τα ερωτικά ποιήματα στολισμένο με τις σουρεαλιστικές εικόνες, προσκαλεί τους αναγνώστες να ξεκινήσουν ένα αποχρωματισμένο ταξίδι μέσα από τα περίπλοκα νήματα που υφαίνονται στους κοινωνικούς προβληματισμούς.
Οι στίχοι του ποιήματος λειτουργούν ως καθρέφτες, αποτυπώνοντας πλάγιες αναφορές στην ευρύτερη κατάσταση της κοινωνίας, με ιδιαίτερη έμφαση στο περίπλοκο τοπίο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ποιητές, μια συλλογική φωνή στο πηγάδι των σπασμένων στίχων, εκφράζουν έναν οδυνηρό θρήνο για την κλοπή των στίχων από άνδρες ντυμένους με λευκά κοστούμια και οπλισμένους με πιστόλια Κολτ 45. Οι ποιητές καθώς ατενίζουν ενδοσκοπικά τις αλμυρές λίμνες στο φεγγάρι θρηνούν τους κλεμμένους στίχους που κατασκεύαζαν κάποτε από τα ταπεινά στοιχεία της σκόνης και του νερού.
Τα καλειδοσκοπικά τραγούδια τους, κάποτε ζωντανά και αρμονικά, τώρα κείτονται θρυμματισμένα στους πρόποδες του άθεου βουνού. Οι εικόνες επεκτείνονται σε μια οδυνηρή απεικόνιση του θανάτου των πτηνών, όπου η πείνα διεκδικεί τη ζωή όλων των πουλιών, αφήνοντας πίσω τους μια στοιχειωμένη σιωπή. Σε αυτόν τον σουρεαλιστικό κόσμο, ακόμη και ο πανίσχυρος ποταμός, ίσως ο Μισισιπή, γίνεται μάρτυρας της καθόδου των άψυχων ψαριών, που κατευθύνονται σε ένα σόου ταλέντων στο Σεντ Λούις, λειτουργώντας ως μια σκληρή μεταφορά για την εμπορευματοποίηση της δημιουργικότητας.
Οι κιθάρες μπλουζ στη Νάσβιλ αναλαμβάνει τον μανδύα του θρήνου, θρηνώντας όχι μόνο την απώλεια της μουσικής αλλά και το κενό που αφήνουν εκείνοι που κάποτε την δημιούργησαν με πάθος. Η αφήγηση στη συνέχεια μετατοπίζεται με χάρη σε μια συμβολική σκηνή όπου μια νύφη, στολισμένη με πράσινα πάθη στα μάτια της, ξαπλώνει στο δάπεδο του δάσους μαζί με τους ποιητές. Αυτή η παρακμιακή εικόνα, αν και αινιγματική, προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο στην κοινωνική κριτική που ενσωματώνεται στους στίχους, καλώντας τους αναγνώστες να ερμηνεύσουν τη συμβιωτική σχέση μεταξύ παρακμής και ποιητικής έκφρασης.
Ο Σουλτάνος της Σεβίλλης εκδίδει διάταγμα, με το οποίο στιγματίζει τους ποιητές ως "κακούς ποιητές". Φιγούρες με κουκούλες και με λευκά κοστούμια και αλιγάτορες ηλιοκαμένοι, εξοργίζονται σε μια επίδειξη ψεύτικης ευσέβειας. Ωστόσο, καρφώνουν το βλέμμα τους στα γυμνά στήθη της νύφης που συμβολίζει την παρακμή. Αυτό απηχεί μια συγκεκριμένη εξουσιαστική φιγούρα, γνωστή για το χαρακτηριστικό του στόμφο. Η σύνδεση με μια τέτοια φιγούρα προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο στην κοινωνική κριτική που ενσωματώνεται στους στίχους, καλώντας τους αναγνώστες να αναλογιστούν διακριτικά την αλληλεπίδραση μεταξύ εξουσίας, συμβολισμού και κοινωνικών προτύπων.
Αυτή η σύνθετη αλληλεπίδραση συμβόλων και αλληγοριών που ξεδιπλώνεται στη φωνή των στίχων, παρέχει μια αντικειμενική επισκόπηση της κοινωνικής κριτικής που ενσωματώνεται στους στίχους. Ο "Θρήνος του ποιητή" με τους σουρεαλιστικούς του στίχους προσφέρει έναν φακό μέσα από τον οποίο διαθλώνται οι κοινωνικοί προβληματισμοί, προσκαλώντας τους αναγνώστες να ξετυλίξουν τα στρώματα νοήματος που υφαίνονται στον ποιητικό ιστό. Καθώς οι ποιητές θρηνούν κλεμμένες ρίμες, διαλυμένα τραγούδια και τον αφανισμό της μουσικής, κάθε κομμάτι συμβάλλει σε ένα ευρύτερο σχόλιο για την αποχρωματισμένη κατάσταση της κοινωνίας, δημιουργώντας μωσαϊκά ποιητικής έκφρασης που προσκαλούν σε περισυλλογή.
Comments