Απόψε παραδίδεται η κόρη
σε λάγνες πιθυμιές της σάρκας
που τις είχε αρνηθεί για χρόνια.
Καίγοντας από σκέψεις πονηρές,
πέφτει αυθόρμητα η αγνή Σελήνη
στη σκανδαλιάρικη αγκαλιά του Πάνα.
Με ψαλμούς και μουσική από
εκατό ζηλότυπων σατύρων,
ξαπλώνει στο κρεβάτι του γυμνή
και προσφέρει στον φιλήδονο θεό
το ως τώρα ανέγγιχτο της δώρο.
Σπαρταρά σαν νοιώθει την αμαρτωλή του
γλώσσα πάνω στους γυμνούς μηρούς της
και σε κάθε ώθησή του, ουρλιάζει
και ικετεύει τον άγριο τράγο μην καν και
σταματήσει πριν να κορεστεί η πείνα της.
Κι όταν πια χορτάσει, βγαίνει ξανά
ψηλά στον ουρανό και γεμίζει πάλι
το κόσμο όλο με το σκανδαλώδες φως της.
Read the English version of this poem at Pan and Selene
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας: Ένα Ταξίδι Μαζί τον Πάνα και τη Σελήνη
Το ποίημα προσφέρει μια ζωντανή απεικόνιση μιας φανταστικής συνάντησης μεταξύ του Πανα και της Σελήνης, εμβαθύνοντας βαθιά στα πεδία της επιθυμίας και της μεταμόρφωσης. Η αφήγηση ξεκινά με την απεικόνιση της θεάς του φεγγαριού, να παραδίδει την πολύχρονη αγνότητά της στον άγριο και φιλήδονο θεό Πάνα. Αυτή η δραματική αλλαγή από την αγνότητα στην απόλαυση αποτελεί το κεντρικό σημείο του ποιήματος, αναδεικνύοντας την ισχυρή έλξη των σαρκικών επιθυμιών.
Στις αρχικές γραμμές, το ποίημα καθορίζει τη σκηνή για την εσωτερική σύγκρουση της Σελήνης. Η αγνότητά της, που αντιστεκόταν στον πειρασμό για χρόνια, τελικά υποκύπτει στις κατακλυσμιαίες επιθυμίες. Αυτή η παράδοση δεν είναι απλά μια πράξη υποταγής αλλά μια βαθιά μεταμόρφωση, αντανακλώντας την ισχυρή έλξη του πρωτόγονου και ανεξέλεγκτου.
Καθώς το ποίημα προχωρά, η πτώση της Σελήνης στην αγκαλιά του Πάνα απεικονίζεται με ωμή και αισθησιακή ένταση. Οι στίχοι "με ψαλμούς και μουσική από εκατό ζηλότυπων σατύρων, ξαπλώνει στο κρεβάτι του γυμνή και προσφέρει στον φιλήδονο θεό το ως τώρα ανέγγιχτο της δώρο" εντείνουν την ατμόσφαιρα της γήινης απόλαυσης. Εδώ, το ποίημα αποτυπώνει ζωντανά την αντίθεση μεταξύ της θεϊκής φύσης της Σελήνης και της σαρκικής ουσίας του Πάνα.
Οι επόμενοι στίχοι εντείνουν την αισθητηριακή εμπειρία, περιγράφοντας τις φυσικές αντιδράσεις της Σελήνης στο άγγιγμα του Πάνα και την αυξανόμενη ένταση του πάθους τους. Το ποίημα δεν αποφεύγει την ευθύτητα, χρησιμοποιώντας ζωηρή και εκφραστική γλώσσα για να μεταδώσει την ακατέργαστη και ξέφραγη φύση της ένωσής τους. Οι φράσεις "σπαρταρά σαν νοιώθει την αμαρτωλή του γλώσσα πάνω στους γυμνούς μηρούς της και σε κάθε ώθησή του, ουρλιάζει και ικετεύει τον άγριο τράγο μην καν και σταματήσει πριν να κορεστεί η πείνα της" ζωγραφίζουν μια εικόνα πλήρους εγκατάλειψης στις επιθυμίες της, μια στιγμή όπου η θεϊκή αυτοσυγκράτηση εγκαταλείπεται ολοκληρωτικά.
Τελικά, το ποίημα ολοκληρώνεται με τη μεταμόρφωση της Σελήνης. Μετά την ικανοποίηση των επιθυμιών της, ανεβαίνει ξανά στον ουρανό, φωτίζοντας και πάλι τον κόσμο με το σκανδαλώδες φως της. Αυτή η επιστροφή στην αγνότητα μετά από την έντονη αισθησιακή εμπειρία συμβολίζει τον κυκλικό χαρακτήρα της επιθυμίας και της λύτρωσης. Υποδηλώνει την αποκατάσταση της ισορροπίας, όπου η έντονη σωματικότητα της συνάντησης ακολουθείται από την επιστροφή στην ουράνια γαλήνη.
Από τη σειρά "Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας," το ποίημα "Ο Πάνας και η Σελήνη" ξεχωρίζει για την αδιάκοπη εξερεύνηση της θεϊκής λαγνείας και της μεταμόρφωσης. Πλέκει μυθολογική αφήγηση με βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, προσφέροντας μια ματιά στις πολυπλοκότητες της επιθυμίας, της παράδοσης και της αναγέννησης. Μέσα από τη ζωντανή εικόνα και την έντονη γλώσσα, το ποίημα όχι μόνο διηγείται έναν φανταστικό αρχαίο μύθο αλλά και προσκαλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν τη διαχρονική φύση αυτών των θεμάτων.
Comments