Στις αρχές του Ιούνη σταύρωσε τις γραμμές κι άρχισε ν΄ ανθίζει ο κόσμος.
Ήρθε με βήματα δειλά και ένα χαμόγελο αμαρτίας κρυβόταν ντροπαλά στο νεογέννητο της στήθος.
Κάτω από ένα ξάστερο ουρανό μες τους ανθούς μιας ακακίας μπήκαμε στον αρχαίο χορό. Της έπαιξα τραγούδια στην κιθάρα ώσπου το σεμνό χάθηκε μέσα στο σεμνό και δίχως τύψεις ρίξαμε τα επτά μας πέπλα. Νόμισα τότε πως ο Θεός μου ήταν καλός και του ‘πα ευχαριστώ για το πολύτιμο του δώρο. Ζηλιάρης όμως ήτανε αυτός—την σκότωσε ένα πρωί. Τώρα την ακούω, με καλεί να πάω· Μ’ ένα τραγούδι ατέλειωτο και στους ώμους την σπασμένη μου κιθάρα σαλπάρω στον Αχέρωνα.
Ένα ποίημα στη σειρά Δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες
Read the English version of this poem at The River Acheron
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Ο Ποταμός Αχέρωνας: Ένα ταξίδι στον Κάτω Κόσμο - Ποιήματα Κύπρου
Το ποίημα θανάτου και θλίψης “Ο Ποταμός Αχέρωνας,” μέρος της σειράς "Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες" από τη συλλογή "Ποιήματα Κύπρου", ξεκινάει στο μεταίχμιο του Ιουνίου, μια συγκυρία που συμβολίζει τη μετάβαση και τη μεταμόρφωση. Ο ομιλητής αναπολεί μια μορφή αθωότητας, που ξεκινά μια πορεία πέρα από τα όρια των αποδεκτών κοινωνικών προτύπων. Καθώς μπαίνει στο δάσος, το ταξίδι της χαρακτηρίζεται από την αντιπαράθεση της ντροπαλότητας και της γοητείας της νεοαποκτηθείσας γνώσης.
Οι απόηχοι του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης αντηχούν καθώς ο ομιλητής και η κοπέλα εναρμονίζονται στη μελωδία, δημιουργώντας ένα στιγμιαίο καταφύγιο μουσικής γοητείας. Εδώ, η κιθάρα χρησιμεύει ως αγωγός έκφρασης, θυμίζοντας τη θρυλική λύρα του Ορφέα που δάμασε την ίδια την καρδιά του Άδη. Τα πέπλα της σεμνότητας των νεαρών καταρρέουν σε έναν χορό συμβολισμού σαν σταυρώνουν τις γραμμές της κοινωνικής αποδοχής.
Ωστόσο, η στιγμή της ενότητας αμαυρώνεται από τη ζήλια μιας θεϊκής μορφής, αντικατοπτρίζοντας τις δυνάμεις που ματαίωσαν την προσπάθεια του Ορφέα να σώσει την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Αυτή η θεϊκή παρέμβαση φέρνει τραγικό τέλος στη ζωή της κοπέλας, αναδεικνύοντας την αδυσώπητη φύση της μοίρας και την ευθραυστότητα της θνητής ύπαρξης.
Ο ποταμός Αχέρωνας αναδύεται ως ισχυρό μοτίβο, που σηματοδοτεί το πέρασμα μεταξύ ζωής και θανάτου, με το ταξίδι στα νερά του να θυμίζει το μυθολογικό σκηνικό της διάβασης της Στύγας στο βασίλειο των νεκρών. Το κάλεσμα του ομιλητή να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι, κουβαλώντας μια σπασμένη κιθάρα και ένα ημιτελές τραγούδι, σύμβολα χαμού, αντικατοπτρίζει την κάθοδο του Ορφέα στον Κάτω Κόσμο προς αναζήτηση της Ευρυδίκης.
Το ποίημα εμβαθύνει στον περίπλοκο ιστό της ανθρώπινης εμπειρίας, αντιπαραθέτοντας την αθωότητα και την παράβαση, τη μελωδία και τη σιωπή, τη ζωή και τον θάνατο. Η εξερεύνηση της Ελληνικής μυθολογίας και η αλληλεπίδρασή της με την ανθρώπινη αφήγηση προσθέτει στρώματα βάθους και οικουμενικότητας στο θέμα της απώλειας.
Με τον στοχαστικό τόνο του ποιήματος και τους μυθικούς υπαινιγμούς, οι αναγνώστες καλούνται να συλλογιστούν τις βαθιές πτυχές της ύπαρξης που γεφυρώνουν το ανθρώπινο και το θείο. Ο "Ποταμός Αχέρωνας" αντηχεί ως διαλογισμός για τη θνητότητα, απηχώντας τον απόηχο αρχαίων μύθο, ενώ υφαίνει μια διαχρονική αφήγηση του ανθρώπινου ταξιδιού στο άγνωστο.
Commentaires