Έφτασε ο Αρμαγεδδών,
μήπως δεν ακούτε τις εφτά
σάλπιγγες να ηχούν;
Η κιβωτός του Νώε
ναυάγησε στη λίμνη,
ο χρόνος έχει σταματήσει
και ότι ήταν ζωντανό
τώρα πια έχει πεθάνει..
Οι γύπες βουτάνε πάνω
στ άσπρα περιστέρια
και τους ξεσκίζουνε τη σάρκα.
Μασκαρεμένοι σαν αετοί
έρχονται όλοι καβάλα
στο μολυσμένο μανιτάρι
και σκορπάνε θάνατο στη γη.
Καίγονται χωριά και πόλεις.
Σάπια πτώματα κείτονται
στους δρόμους και τα σκουλήκια
στήσανε χορό και γλέντι.
Στα ποτάμια ξεχείλισε το αίμα
και στο βρωμερό νερό επιπλέουν
χιλιάδες φουσκωμένα σώματα.
Μανάδες και πατέρες
Ψάξετε να βρείτε τα παιδιά σας
Ψάξετε να βρείτε ο ένας τον άλλο.
Μανάδες και πατέρες
δεν το ξέρετε ότι απόψε ήρθε
η ώρα να πεθάνετε κι δυο;
Read the English version of this poem at The Sound of Seven Trumpets
Λίγα λόγια για το ποίημα… Μια Αποκαλυπτική Όραση Πυρηνικού Πολέμου - Αντιπολεμικά Ποιήματα
Το ποίημα "Οι Εφτά Σάλπιγγες" δημιουργεί μια ζωντανή και συγκλονιστική απεικόνιση ενός αποκαλυπτικού σεναρίου. Μέσα από έντονες και ανησυχητικές εικόνες, μεταφέρει τους αναγνώστες σε έναν κόσμο στα πρόθυρα της καταστροφής. Αρχίζει με την κατηγορηματική δήλωση του Αρμαγεδδώνα, καθιερώνοντας αμέσως μια ατμόσφαιρα επικείμενης καταστροφής. Το ερώτημα "μήπως δεν ακούτε τις εφτά σάλπιγγες να ηχούν;" επικαλείται τη βιβλική αναφορά από την Αποκάλυψη, όπου οι σάλπιγγες σηματοδοτούν την έναρξη της θεϊκής κρίσης. Αυτή η αναφορά θέτει το σκηνικό για τα καταστροφικά γεγονότα που ακολουθούν, ριζώνοντας το ποίημα στην παράδοση της προφητικής λογοτεχνίας.
Η μεταφορά της Κιβωτού του Νώε που βυθίζεται γρήγορα υπογραμμίζει την απελπισία της κατάστασης. Σε αντίθεση με την βιβλική κιβωτό, που ήταν ένα μέσο σωτηρίας, αυτή η βυθιζόμενη κιβωτός συμβολίζει την αποτυχία οποιασδήποτε διαφυγής ή καταφυγίου. Η παύση του χρόνου ενισχύει περαιτέρω την αίσθηση του αναπόφευκτου και της τελικής, υποδηλώνοντας ότι όλες οι μορφές ζωής βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Αυτές οι εικόνες μεταφέρουν μια βαθιά αίσθηση απόγνωσης, καθώς γίνεται σαφές ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την επερχόμενη καταστροφή.
Καθώς το ποίημα εξελίσσεται, οι εικόνες γίνονται ολοένα και πιο γραφικές και ανησυχητικές. . Η αναφορά σε γύπες ντυμένους ως αετοί που κατεβαίνουν πάνω στα μικρά λευκά περιστέρια συμβολίζουν την καταστροφή της ειρήνης και της αθωότητας. Οι μασκαρεμένοι γύπες που προκύπτουν από μανιτάρια σύννεφα εισάγει ένα διπλό σύμβολο θανάτου και απάτης. Αυτή η μεταφορική γλώσσα υπογραμμίζει τη διάχυτη και αναπόφευκτη φύση της καταστροφής.
Το τοπίο που απεικονίζει το ποίημα είναι μια πλήρης ερήμωση. Χωριά και πόλεις καίγονται, αφήνοντας πίσω τους ένα καμένο και άψυχο τοπίο. Η παρουσία πτωμάτων στις πλαγιές των βουνών και η φρικτή εικόνα σκουληκιών που γευματίζουν με σάπια σάρκα ενισχύουν τις φρικιαστικές συνέπειες της αποκάλυψης. Η απεικόνιση πνιγμένων ανδρών με φουσκωμένα σώματα σε θολά ποτάμια προσθέτει στην αίσθηση της διάχυτης φθοράς και διαφθοράς. Αυτές οι ζωντανές περιγραφές υπηρετούν για να βυθίσουν τον αναγνώστη στην τρομακτική πραγματικότητα αυτού του φανταστικού τέλους του κόσμου.
Μέσα σε αυτόν τον ευρύτερο καμβά της καταστροφής, το ποίημα εισάγει ένα βαθιά προσωπικό και συγκινητικό στοιχείο μέσα από την επαναλαμβανόμενη έκκληση προς τους γονείς. Οι στίχοι "Μανάδες και πατέρες / Ψάξετε να βρείτε τα παιδιά σας | Ψάξετε να βρείτε ο ένας τον άλλο." προκαλούν τον παγκόσμιο και πρωταρχικό φόβο της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Αυτή η επανάληψη υπογραμμίζει την απελπισία και την αβοήθητη κατάσταση αυτών που μένουν να ψάχνουν μάταια. Η έκκληση προς τους γονείς τονίζει το οικείο ανθρώπινο κόστος της αποκάλυψης, αντιπαραβάλλοντας την τεράστια κλίμακα της καταστροφής με τις ατομικές τραγωδίες.
Το ποίημα ολοκληρώνεται με μια σοβαρή και ανατριχιαστική προειδοποίηση. Η δήλωση "Μανάδες και πατέρες | δεν το ξέρετε ότι απόψε ήρθε / η ώρα να πεθάνετε κι δυο;" ενισχύει την αναπόφευκτη φύση της αποκάλυψης. Αυτή η τελική στροφή φέρνει το παγκόσμιο θέμα της θνησιμότητας στο επίκεντρο, υποδηλώνοντας ότι κανείς δεν εξαιρείται από την επερχόμενη καταστροφή. Το τέλος του ποιήματος αφήνει στους αναγνώστες μια αίσθηση βαθιάς αναπόφευκτης πραγματικότητας, καθώς ο κύκλος της ζωής και του θανάτου φτάνει στο τελικό του σημείο.
Το ποίημα “Οι Εφτά Σάλπιγγες," από τη σειρά “Αντιπολεμικά Ποιήματα,” συνδυάζει με βιβλικές αναφορές, ζωντανές εικόνες και προσωπική τραγωδία για να δημιουργήσει μια ισχυρή απεικόνιση μιας αποκαλυπτικής οράσεως. Η αυστηρή και αδιάκοπη απεικόνιση της καταστροφής και του θανάτου χρησιμεύει ως διαλογισμός για την ευθραυστότητα της ζωής και την αναπόφευκτη φύση της θνησιμότητας. Μέσα από τη ζωντανή γλώσσα και τις συγκλονιστικές εικόνες του, το ποίημα αφήνει μια διαρκή εντύπωση καταστροφής και απελπισίας, προσκαλώντας τους αναγνώστες να αναλογιστούν τα βαθιά θέματα που εξερευνά.
Comments