Το θλιμμένο θέαμα μιας στροφής
που αργοπεθαίνει, αγκομαχάει ανάμεσα
στα μαύρα και στα άσπρα πλήκτρα
ενός γέρικου και άηχου πιάνου.
Καψίματα τσιγάρων και καφέ λεκέδες
σημαδεύουν το φθαρμένο σκελετό του—
μετάλλια σκουριασμένα και ψεύτικα βραβεία
από ανιαρούς πολέμους λέξεων.
Αυτές είναι οι τελευταίες ημέρες του Ιχνηλάτη1.
Με βραχνή φωνή ο κράχτης διακηρύσσει
στους άδειους δρόμους και τις γκαλερί
το θάνατο της ποίησης και της τέχνης
και ζοφερές απαγγελίες ακούγονται συνεχώς
μέχρι αργά τη νύχτα.
Ασήμαντοι και φημισμένοι ποιητές
βρίσκουν καταφύγιο στα οδοφράγματα
των Γαλλικών πατισερί στο Σόχο
και ο Βενσάν δακρυσμένος κάθε μέρα
κάνει κύκλους στην αυλή— όλα του
τα ηλιοτρόπια και τα κίτρινα χωράφια
έχουνε χαθεί στο σούρουπο.
1 Η ιστορική αποστολή του Δαρβίνου με το πλοίο Ιχνηλάτης (HMS Beagle) υπήρξε καθοριστική για τη διαμόρφωση της θεωρίας της εξέλιξης.
Read the English version of this poem Thursday, 23 June 2016
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Πέμπτη, 23 Ιουνίου 2016: Ένας Σταθμός στα Πολιτικά Ποιήματα
"Πέμπτη, 23 Ιουνίου 2016" αναφέρεται σε μια κρίσιμη ημερομηνία για το Ηνωμένο Βασίλειο, που συμβολίζει την αρχή μιας νέας εποχής και την απόφαση του Βρετανικού λαού να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ποίημα εξετάζει τις πολιτιστικές και κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της απόφασης, προσφέροντας μια κριτική ματιά στις συνέπειες της παρακμής και της απομόνωσης. Τα πολιτικά ποιήματα, όπως αυτό, αντλούν έμπνευση από ιστορικά γεγονότα, παρέχοντας βαθιά ανάλυση για το πώς οι πολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν τον πολιτισμό και την κοινωνία.
Στην πρώτη στροφή, η εικόνα “του θλιμμένου θεάματος μιας στροφής που αργοπεθαίνει, αγκομαχώντας ανάμεσα στα μαύρα και στα άσπρα πλήκτρα ενός γέρικου και άηχου πιάνου” δημιουργεί μια αίσθηση παρακμής και εγκατάλειψης. Το “γέρικο και άηχο πιάνο” συμβολίζει την απώλεια της Βρετανικής καλλιτεχνικής ζωντάνιας, ενώ τα “μαύρα και άσπρα πλήκτρα” αναπαριστούν την έντονη αντίθεση μεταξύ του παρελθόντος μεγαλείου και της τωρινής κατάπτωσης. Αυτή η εικόνα αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο στα πολιτικά ποιήματα, τα οποία συχνά σχολιάζουν την παρακμή των πολιτιστικών αξιών σε περιόδους πολιτικής αλλαγής.
Στη δεύτερη στροφή, η εικόνα των “καψιμάτων τσιγάρων και καφέ λεκέδες / σημαδεύουν το φθαρμένο σκελετό του— / μετάλλια σκουριασμένα και ψεύτικα βραβεία / από ανιαρούς πολέμους λέξεων” μεταφέρει την αίσθηση της φθοράς που έχει αφήσει πίσω της η πολιτική διαμάχη και ο διχασμός. Τα “σκουριασμένα μετάλλια” λειτουργούν ως μεταφορά για τις ματαιωμένες ελπίδες και τα ψεύτικα βραβεία που χαρακτηρίζουν την τωρινή κατάσταση. Αυτή η απεικόνιση αντικατοπτρίζει τα θέματα που διερευνούν τα πολιτικά ποιήματα, τα οποία εξετάζουν τις επιπτώσεις των πολιτικών συγκρούσεων στην κοινωνία και τον πολιτισμό μιας χώρας. Η αναφορά στις “τελευταίες ημέρες του Ιχνηλάτη” συμβολίζει το τέλος μιας εποχής γεμάτης ελπίδες και προσδοκίες, υπογραμμίζοντας την αναπόφευκτη παρακμή που φέρνει η πολιτική αλλαγή.
Στην τρίτη στροφή, ο κράχτης, με τη “βραχνή φωνή,” αναγγέλλει “στους άδειους δρόμους και τις γκαλερί το θάνατο της ποίησης και της τέχνης.” Αυτή η περιγραφή αντικατοπτρίζει τη θλίψη και την αποξένωση που επικράτησε στην Βρετανική κοινωνία μετά το δημοψήφισμα για το BREXIT. Η εικόνα των “άδειων δρόμων και γκαλερί” υπογραμμίζει την απουσία καλλιτεχνικής έκφρασης και πολιτιστικής ζωτικότητας, ένα θέμα που επαναλαμβάνεται σε πολιτικά ποιήματα που εξετάζουν τον αντίκτυπο της πολιτικής αλλαγής στις καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκφάνσεις μιας κοινωνίας.
Οι τελευταίοι στίχοι, “Ασήμαντοι και φημισμένοι ποιητές / βρίσκουν καταφύγιο στα οδοφράγματα / των Γαλλικών πατισερί στο Σόχο / και ο Βενσάν δακρυσμένος κάθε μέρα / κάνει κύκλους στην αυλή— όλα του / τα ηλιοτρόπια και τα κίτρινα χωράφια / έχουνε χαθεί στο σούρουπο”, προσφέρουν μια εικόνα απομόνωσης και απόγνωσης. Οι ποιητές που βρίσκουν καταφύγιο στα “οδοφράγματα των Γαλλικών πατισερί” συμβολίζουν την αίσθηση της αποξένωσης και της αναζήτησης νοήματος σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Η αναφορά στον “Βενσάν” και στα “ηλιοτρόπια και τα κίτρινα χωράφια” του, που έχουν χαθεί στο σούρουπο, υπογραμμίζει την απώλεια των ελπίδων και των ονείρων.
Το ποίημα “Πέμπτη, 23 Ιουνίου 2016” αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς η πολιτική ποίηση μπορεί να αιχμαλωτίσει την ουσία μιας ιστορικής στιγμής, προσφέροντας μια βαθιά ανάλυση των κοινωνικών και πολιτιστικών επιπτώσεων της πολιτικής αλλαγής. Μέσα από τη χρήση συμβολισμού και εικόνων, το ποίημα διερευνά τις συνέπειες της παρακμής και της απομόνωσης, αναδεικνύοντας την ανάγκη για διατήρηση και ανανέωση της πολιτιστικής και καλλιτεχνικής κληρονομιάς της χώρας.
Comments