Πράσινο, μαύρο, σκούρο μωβ—
τα σημερινά σου χρώματα.
Μα που 'ναι το γαλάζιο φόρεμα σου
και το παιδικό σου γέλιο;
Μαζί πήραμε δρόμο για τον Παρνασσό.
Πόσο συγχιστήκαμε για μια τέτοια απρόσμενη
κι αδόκιμη φιλία την πρώτη μας μέρα στο βουνό!
Ομολόγησε το, το ξέρεις πόσο μοιάζουμε.
Υποσχέθηκες πάντα να μου λες τι κρύβεις
στο μυαλό σου
και με προσκάλεσες να ρίξω μια ματιά.
Χαμογέλασες και μου 'πες, "Έλα μέσα."
Μα μόλις κοίταξα και σου 'πα για πόσο
με γοήτευσες με τις αλλόκοτες σου σκέψεις,
αμέσως έχτισες φράγματα και τοίχους.
"Σταμάτα πια,” μου φώναξες, “δεν μπορείς
να καταλάβεις πως ξεπερνάς τα σύνορα;"
Τώρα το γέλιο σου δεν είναι τρυφερό όπως
πρώτα και η φωνή σου δεν είναι πια χαριτωμένη.
Ποια είσαι; Δεν σ' αναγνωρίζω πια.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem Who are you?
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Οι Οδυνηροί Αγώνες και η Έλλειψη Επικοινωνίας στην Τοξική Αγάπη.
Το ποίημα "Ποια Είσαι;" εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της τοξικής αγάπης, όπου τα συναισθήματα είναι τόσο ταραχώδη όσο η σκοτεινή μοβ, και η μαυροπράσινη παλέτα που ζωγραφίζεται στους στίχους. Η απουσία του γαλάζιου φορέματος και του παιδικού γέλιου της κοπέλας μέσα από τις εικόνες, υπογραμμίζει οδυνηρά τη μετατροπή της σύνδεσης σε τοξική αγάπη.
Μαζί, οι δύο εραστές έφτασαν κάποτε στον Παρνασσό, αντανακλώντας την κοινή τους επιδίωξη για καλλιτεχνικές και πνευματικές προσπάθειες. Το ποίημα διερευνά την απίθανη φιλία τους, όπου οι πριν υποσχέσεις να αποκαλύψει ο ένας το μυαλό του στον άλλο, οδήγησαν στην κατασκευή συναισθηματικών τειχών και ορίων.
Καθώς προχωρούν οι στίχοι, παρατηρείται μια αισθητή αλλαγή στον τόνο. Το γέλιο της νεαρής γυναίκας χάνει την ευγένειά του και η φωνή της γίνεται λιγότερο καθαρή, ενσαρκώνοντας την τοξικότητα που διαπερνά πλέον τη σχέση. Η ανάμνηση μιας προηγούμενης συζήτησης αντηχεί με θυμό, μια έντονη απομάκρυνση από την αρχική συντροφικότητα.
"Δεν σε αναγνωρίζω πια", συμπυκνώνει τη βαθιά αίσθηση απώλειας και αποξένωσης που ενυπάρχει στην σχέση τους. Η ίδια φράση βρίσκει απήχηση στον θεματικό ιστό του ποιήματος. Χρησιμεύει ως συνοπτική συμπύκνωση της συναισθηματικής αναταραχής και της αποσύνθεσης της οικειότητας, προσθέτοντας ένα επιπλέον επίπεδο βάθους στο ποίημα.
Comentarios