Η θεά διέταξε σιωπή!
Ήτανε έξαλλη, της είχα χαλάσει τ' όνειρο.
Της είπα πως ήτανε η μόνη μου ερωμένη
μ' αυτή μου σκλήρισε πως ήμουν ένας ξένος.
Μου σπασε την κιθάρα, μου 'καψε τις περγαμηνές
και κλείδωσε τα τραγούδια μου σ' ένα αρχαίο βάζο.
Όμως οι βρισιές που ξεστομίζει, με διεγείρουν—
με σαγηνεύει η διαφθορά της εποχής του Μάη.
Χάνεται για μέρες βαθιά μέσα στο δάσος
και όταν γυρίζει το πρωί έχει τη μυρωδιά
του γιασεμιού μες στα μαλλιά της.
Μου λέει ότι κάποτε αγάπησε έναν άντρα
που 'θελε συνεχώς να της κάνει έλεγχο
αλλά τώρα του έχει ξεφύγει.
Φορτώνει τα όνειρα της στους ώμους κάποιου
άλλου, και φεύγει απ' το βουνό για μέρες.
Τις βιολετί νυχτιές κάθεται μόνη στη ακτή
χαμένη στον ορίζοντα, αλλά εκείνος
που είχε ακούσει τη πρώτη της κραυγή
δεν θέλει να γυρίσει και η κοπελίτσα κλαίει.
Με γοητεύει!
Έχει στα χείλη της τη γεύση του αλατιού
και στη ματιά της το θυμό της άγριας θάλασσας.
Παίζω μια χορδή στη σπασμένη μου κιθάρα
αλλά εκείνη μου θυμίζει πως πείρα όρκο σιωπής
και μου λέει να φύγω.
Μετά ξαπλώνει στο πορφυρό κρεβάτι μας
με μισόκλειστα τα πράσινα της μάτια
και με τη νοστιμιά του Μάη στο κόρφο.
Τότε επιτέλους μπαίνω μέσα στο έκφυλο
μυαλό της, ένα γνώριμο λαβύρινθο λαγνείας
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem Portrait of the Poet as a Lover
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Τοξική Αγάπη - Το Ταραχώδες Ταξίδι δύο Ερωτευμένων Ποιητών
Ξεκινώντας το ταραχώδες ταξίδι δύο ερωτευμένων ποιητών παγιδευμένων στα βάθη του τοξικού έρωτα, η εξέταση του ποιήματος με τίτλο "Πορτρέτο του Ποιητή ως Εραστής" ωθεί τους αναγνώστες σε περίπλοκα πεδία. Αυτή η ποιητική εξερεύνηση, χρησιμοποιώντας ένα περιγραφικό και υποβλητικό ύφος, πλοηγείται μέσα από κύματα συναισθημάτων και πάθους, δημιουργώντας μια αφήγηση για τοξική αγάπη που μπορεί να αναστατώσει τα συναισθήματα του αναγνώστη.
Οι στίχοι ξεκινούν με μια επιβλητική οδηγία από μια αόρατη δύναμη—μια θεά που επιβάλλει τη σιωπή. Αυτή η σκληρή εισαγωγή δίνει τον τόνο για μια αφήγηση όπου οι εξωτερικές επιρροές ασκούν σημαντική δύναμη στην ερωτική εμπειρία του ποιητή. Ο ποιητής εκφράζει τη δυσαρέσκεια της θεάς για τη διακοπή ενός ονείρου, που διαλύεται από την εισβολή του. Αυτό χρησιμεύει ως προοίμιο για το γενικότερο θέμα—τις συνέπειες της απόκλισης από τις κοινωνικές και θεϊκές προσδοκίες σε θέματα αγάπης.
Ο ποιητής ομολογεί ότι είναι παρείσακτος στο βασίλειο του έρωτα, που αποκαλύπτεται από την ίδια τη θεά. Η επακόλουθη καταστροφή της κιθάρας του ποιητή και ο εγκλεισμός των τραγουδιών του σε ένα αρχαίο δοχείο απεικονίζουν μεταφορικά την ασφυκτική επίδραση των κοινωνικών προτύπων στη δημιουργική έκφραση. Η υποβλητική γλώσσα του ποιήματος υφαίνει μια ιστορία καλλιτεχνικής καταπίεσης, επιτρέποντας παράλληλα στρώματα ερμηνείας.
Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των βρισιών της θεάς και η μετέπειτα βεβήλωση των περιουσιών του ποιητή λειτουργούν ως μια οδυνηρή μεταφορά για την καταστροφική φύση της τοξικής αγάπης. Η επίκληση της ιδιοσυγκρασίας της θεάς από τον ποιητή μεταφέρει τη βαθιά επίδραση της κοινωνικής κρίσης στην ατομική αυτονομία.
Ωστόσο, μέσα στο γενικότερο θέμα της καταστροφής, το ποίημα εισάγει στιγμές αυξημένου πάθους και ενθουσιασμού που συνδέονται με την τοξική αγάπη. Η θεά, παρά την οργή της, γίνεται μια γοητευτική φιγούρα. Η παραδοχή του ποιητή ότι παρασύρεται από τις κατάρες της και οι σαγηνευτικές περιγραφές της, με χείλη που έχουν γεύση αλατιού και οργή θάλασσας, απεικονίζουν έναν έρωτα που είναι γοητευτικός και επικίνδυνος. Αυτές οι στιγμές έντασης, αν και φευγαλέες, αποτελούν τον αντίποδα στην επικρατούσα μελαγχολία.
Η κεντρική φιγούρα, η θεά, χαρακτηρίζεται από αινιγματικές περιπλανήσεις στο δάσος και την επιστροφή της με το άρωμα του γιασεμιού στα μαλλιά της. Αυτή η σύνθετη απεικόνιση παραπέμπει στη διττή φύση της τοξικής αγάπης—απατηλής και απρόβλεπτης, που όμως διατηρεί μια παρατεταμένη γλυκύτητα. Το ποίημα διαμορφώνει την εικόνα μιας γυναίκας που αψηφά τις κοινωνικές προσδοκίες και αγκαλιάζει το αδάμαστο πνεύμα του Μαΐου, χρησιμοποιώντας τον ανοιξιάτικο μήνα ως άλλη μια μεταφορά. Η διχοτομία του χαρακτήρα της προσθέτει βάθος στην εξερεύνηση της τοξικής αγάπης, αμφισβητώντας τις συμβατικές αντιλήψεις περί ηθικής και αρετής.
Καθώς ξετυλίγεται η αφήγηση, η θεά μοιράζεται την ιστορία ενός προηγούμενου έρωτα, ενός άνδρα που προσπαθούσε συνεχώς να την ελέγχει αλλά τελικά την έχασε. Αυτή η αποκάλυψη εισάγει ένα επίπεδο ειρωνείας. Καθώς αυτή που κάποτε αντιμετώπιζε περιορισμούς τώρα απολαμβάνει την ελευθερία και φορτώνοντας τα όνειρά της στους ώμους ενός άλλου και εξαφανίζεται στα βουνά. Η λεπτή αφήγηση του ποιήματος διατηρεί τον κατατοπιστικό τόνο, ενώ προσθέτει επίπεδα πολυπλοκότητας στη θεματική διερεύνηση.
Οι βιολετί νύχτες βρίσκουν τη θεά μόνη στην ακτή, με το βλέμμα της καρφωμένο στον ορίζοντα. Η απουσία εκείνου που άκουσε την πρώτη της κραυγή αφήνει στον αναγνώστη μια αίσθηση εγκατάλειψης και θλίψης. Το ποίημα απέχει από την έκφραση συναισθημάτων αλλά βασίζεται στην περιγραφική γλώσσα για να μεταφέρει το συναισθηματικό βάρος της μοναξιάς. Η χρήση χρωματικών εικόνων, όπως οι ιώδεις νύχτες, προσθέτει οπτικό πλούτο στην απεικόνιση της μοναξιάς της θεάς.
Η καταληκτική στροφή εισάγει μια στιγμή ευαλωτότητας καθώς η θεά δίνει εντολή στον ποιητή να φύγει. Το μωβ κρεβάτι, τα μισόκλειστα πράσινα μάτια της και το παρατεταμένο άρωμα του Μαΐου συμπυκνώνουν μια σκηνή γλυκόπικρου αποχαιρετισμού. Η σπασμένη χορδή της κιθάρας, που συμβολίζει τη σιωπηλή φωνή του ποιητή, συντονίζεται με το γενικότερο θέμα της κοινωνικής καταπίεσης. Το ποίημα, απεικονίζοντας την ευαλωτότητα της θεάς και του ποιητή, αμφισβητεί τις εξουσιαστικές δυνάμεις που υπαγορεύουν τα όρια της αγάπης.
Εν κατακλείδι, το ποίημα υφαίνει μια αφήγηση που εξερευνά την πολυπλοκότητα της τοξικής αγάπης. Πλοηγείται σε θέματα κοινωνικής κρίσης, καλλιτεχνικής καταπίεσης και της διττής φύσης τέτοιων σχέσεων. Η προσεκτική χρήση της περιγραφικής γλώσσας δημιουργεί ένα μωσαϊκό συναισθημάτων, επιτρέποντας στους αναγνώστες να εντρυφήσουν στα δικά τους αποχρωματισμένα στρώματα.
Comments