Σκέψου τις σκέψεις
και κάνε τα όνειρα
που μόνο εσύ
ξέρεις να κάνεις.
Πολλές φορές
θα 'ρθουνε στιγμές
που κι ίδιος θα ξαφνιαστείς
απ' την πολλή σου τόλμη.
Νιώσε την φλόγα
που καίει τα σωθικά σου
μα ποτέ μη φοβηθείς·
εσύ γεννήθηκες για να πετάς
πάντα ψηλά.
Σήκω απάνω,
άγγιξε τον ήλιο, κάνε τον ουρανό δικό σου·
και εγώ θα σε κοιτάζω
από τη γη και περήφανα
θα λέω στο κόσμο, πως το λαμπρό αστέρι αυτό
ήτανε κάποτε δικό μου.
Read the English version of this poem at Icarus
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Το Τραγούδι του Ίκαρου | Οι Προσδοκίες των Νέων | Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας
“Το Τραγούδι του Ίκαρου,“ μέρος της σειράς Ποιήματα Ελληνικής Μυθολογίας, εμβαθύνει στις επιδιώξεις του ανθρώπινου πνεύματος χρησιμοποιώντας τον κλασικό μύθο για να εξερευνήσει θέματα ονείρων, θάρρους και τους αναπόφευκτους κινδύνους που συνεπάγεται η επίτευξη του μεγίστου. Μέσω συνοπτικής και ζωντανής γλώσσας, μεταφέρει ένα μήνυμα για τη τόλμη να ονειρευτείς και να αγκαλιάσεις τους πιθανούς κινδύνους που συνοδεύουν τέτοιες τολμηρές προσπάθειες.
Οι εναρκτήριοι στίχοι, “Σκέψου τις σκέψεις / και κάνε τα όνειρα / που μόνο εσύ / ξέρεις να κάνεις“ προσκαλούν τον αναγνώστη σε μια σφαίρα ατομικών δυνατοτήτων και μοναδικού οράματος. Η χρήση της προστακτικής “Σκέψου” δίνει έναν τόνο ενθάρρυνσης, αν και μετριάζεται από τον προσωπικό και στοχαστικό χαρακτήρα των επόμενων γραμμών, τονίζοντας το μοναχικό ταξίδι της προσωπικής αναζήτησης.
Στη δεύτερη στροφή, το ποίημα αναγνωρίζει τον εγγενή φόβο που συνοδεύει τα μεγάλα όνειρα: “Θα 'ρθουνε στιγμές / που και συ θα ξαφνιαστείς / από την τόλμη του μυαλού σου.” Αυτή η αναγνώριση του φόβου και του αιφνιδιασμού αναδεικνύει την εσωτερική σύγκρουση μεταξύ θάρρους και δισταγμού, μια καθολική εμπειρία για όσους προσπαθούν για περισσότερα.
Η ενθάρρυνση συνεχίζεται με τη τρίτη στροφή: “Νιώσε την φλόγα / που καίει τα σωθικά σου / μα ποτέ μη φοβηθείς· / εσύ γεννήθηκες για να πετάς / πάντα ψηλά.“ Εδώ, η μεταφορά της πτήσης και η αναφορά στην “φλόγα“ επικαλούνται άμεσα τον μύθο του Ίκαρου, υποδηλώνοντας ότι η επιδίωξη των ονείρων, αν και επικίνδυνη, αποτελεί θεμελιώδες μέρος της φύσης του ανθρώπου. Η φλόγα που “που καίει τα σωθικά σου“ συμβολίζει τόσο το πάθος που ωθεί κάποιον προς τα εμπρός όσο και τη δυνατότητα αυτοκαταστροφής που ενυπάρχει σε τέτοιου είδους επιδιώξεις.
Η κορύφωση του ποιήματος, “Σήκω απάνω, / άγγιξε τον ήλιο, / κάνε τον ουρανό δικό σου·”
απηχεί την κορύφωση της πτήσης του Ίκαρου, προτρέποντας τον αναγνώστη να φτάσει στο υψηλότερο δυνατό σημείο του, παρά τους κινδύνους. Η εικόνα του αγγίγματος του ήλιου και της κατάκτησης του ουρανού συμπυκνώνει την τελική επίτευξη των ονείρων κάποιου, αν και ο μύθος του Ίκαρου μπορεί επίσης να χρησιμεύει ως προειδοποιητικό σκηνικό.
Το ποίημα ολοκληρώνεται με μια στοχαστική και προσωπική νότα: “και εγώ θα σε κοιτάζω / από τη γη και περήφανα / θα λέω στο κόσμο, πως / το αστέρι αυτό / ήτανε κάποτε δικό μου.” Αυτό το τελικό συναίσθημα μετατοπίζει την προοπτική στον παρατηρητή, ο οποίος θαυμάζει τον ονειροπόλο και την τολμηρή επιδίωξή του. Η χρήση “πως το αστέρι αυτό
ήτανε κάποτε δικό μου.” ως μεταφορά για τον ονειροπόλο προσθέτει ένα επίπεδο θαυμασμού και μνήμης, υποδηλώνοντας ότι ο αντίκτυπος των ονείρων κάποιου εκτείνεται πέρα από τη δική του εμπειρία και εμπνέει άλλους.
Το ποίημα “Το Τραγούδι του Ίκαρου,” συνδυάζει τον κλασικό μύθο με σύγχρονα θέματα ατομικότητας και επιδίωξης. Οι εικόνες και η δομή του ποιήματος οδηγούν τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι τόλμης και ενδοσκόπησης, εξυμνώντας τελικά την αδιάκοπη επιδίωξη του ανθρώπινου πνεύματος για το μέγιστο.
Comments