Ο πιο γλυκός μου έρωτας
—μια τρέλα θεϊκή κι απεριόριστη—
κάνει όνειρα στη σκιά μιας λεύκας.
Αυτή, η πορφύρα πύλη ενός αχόρταγου ναού
και εγώ, ο λυσσασμένος ποταμός Μισισιπής
που μαίνεται ανάμεσα στις μάρμαρες κολόνες.
Αδίσταχτος, ζήτησα την Κιβωτό του Νώε
να σαλπάρω στη σπηλιά της αλλόκοτης
μαγείας αλλά ένας ανόητος σοφός,
χλευάζοντας μου είπε πως η αρχαία βάρκα
έκανε νερά πριν χρόνια.
Γυρίζοντας να βρω το μυρωδάτο κήπο
έδεσα το γυαλιστερό μου αμάξι πάνω
στα φτερά ενός αχαλίνωτου αετού.
Πέρασα το κατώφλι του ναού θριαμβευτής.
"Εσύ κι εγώ θα ζήσουμε στον Παρνασσό,"
φώναξα νικηφόρα και παράδωσα το κοφτερό
σπαθί μου στην πεινασμένη αψίδα.
Στην κορυφή του ιερού βουνού
κάψαμε τις ξεθωριασμένες μας γραφές.
Χόρεψε γυμνή μπροστά μου
και ζήτησε μετά το χυδαίο μου κεφάλι
σ’ ένα ασημένιο δίσκο.
Το τραγούδι μου δεν είχε αρμονία.
Ο Κρόνος ήταν έξαλλος και ο εραστής μου λύσσαξε.
Μου είπε ότι γι’ αυτή ήμουνα ένας παλιός διεκδικητής
και με εξόρισε για πάντα πέρα από τα τείχη.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem at The Poet's Song
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Η Τοξική Αγάπη και οι Ολέθριες της Συνέπειες
"Το Τραγούδι του Ποιητή", στο θέμα Τοξική Αγάπη, εμβαθύνει στο σουρεαλιστικό τοπίο μιας ταραχώδους ρομαντικής σχέσης, συμπυκνώνοντας την πολυπλοκότητα της μέσα από ζωντανές εικόνες και σκληρούς συμβολισμούς.
Οι πρώτες γραμμές παρουσιάζουν έναν εραστή που ονειροπολεί κάτω από μια γέρικη λεύκα, παρουσιάζοντας μια φαινομενικά ήρεμη σκηνή που γρήγορα μεταμορφώνεται σε έναν "πράσινο κόσμο θαυμαστής τρέλας." Αυτή η απότομη αλλαγή δίνει τον τόνο για μια αφήγηση που καταπιάνεται με την απατηλή και ανησυχητική φύση της αγάπης, τονίζοντας τη συναισθηματική αναταραχή μέσα στη σχέση.
Ο συμβολισμός παίζει καθοριστικό ρόλο στη μεταφορά της δυναμικής της εξουσίας που παίζεται. Ο εραστής περιγράφεται ως μια "πορφυρή πύλη ενός αχόρταγου ναού," ενώ ο ποιητής βλέπει τον εαυτό του ως τον ποταμό Μισισιπή που οργιάζει ανάμεσα στις μάρμαρες κολόνες του ναού. Αυτή η εικόνα υποδηλώνει μια σαγηνευτική αλλά δυνητικά καταστροφική σεξουαλική δύναμη που ενσαρκώνεται από τον εραστή, σε αντιπαράθεση με τα ταραγμένα συναισθήματα που αντιπροσωπεύει ο ποιητής.
Η μεταφορά της Κιβωτού του Νώε που πλέει ο ποιητής στη σπηλιά του αμαρτωλού θαύματος εισάγει μια αίσθηση απελπισίας στην αναζήτηση μιας εξιδανικευμένης αγάπης. Ωστόσο, ο έλεγχος της πραγματικότητας ότι η κιβωτός έχει διαρροή εδώ και χρόνια χρησιμεύει ως οδυνηρή αναγνώριση των εγγενών ευπαθειών στις ρομαντικές προσπάθειες του ποιητή. Αυτή η μεταφορική διαρροή συμβολίζει τα ελαττώματα στα θεμέλια της σχέσης, συμβάλλοντας στην ενδεχόμενη πτώση της.
Στην αναζήτηση του Αρωματικού Κήπου, ο ποιητής συνδέει το σκουριασμένο άρμα του με τα φτερά ενός αχαλίνωτου αετού, απεικονίζοντας μια απελπισμένη προσπάθεια να φτάσει σε έναν ειδυλλιακό παράδεισο. Ο θρίαμβος κατά το πέρασμα του κατωφλιού είναι βραχύβιος, καθώς ο ποιητής παραδίδει το σπαθί του στην πεινασμένη αψίδα, σηματοδοτώντας την παραίτηση από την προσωπική εξουσία και την υποταγή στην καταναγκαστική δύναμη του έρωτα.
Το κάψιμο των ξεφτισμένων γραφών στην κορυφή του ιερού βουνού αντιπροσωπεύει την απελευθέρωση από τα κοινωνικά πρότυπα. Ωστόσο, αυτή η νεοαποκτηθείσα ελευθερία έχει κόστος, καθώς ο εραστής, χορεύοντας γυμνή και ζητώντας το ντροπιαστικό κεφάλι του ποιητή, μια μεταφορά με βιβλικούς ήχους, αποκαλύπτει τις συνέπειες της περιφρόνησης των καθιερωμένων συμβάσεων.
Ο σουρεαλιστικός χαρακτήρας του ποιήματος προσθέτει επίπεδα πολυπλοκότητας στην αφήγηση. Η αντιπαράθεση φαινομενικά γαλήνιων σκηνών με το υποβόσκον χάος αντανακλά την παράδοξη φύση της τοξικής αγάπης. Η χρήση ζωντανής και συμβολικής γλώσσας δημιουργεί μια οδυνηρή ατμόσφαιρα που εντείνει τον συναισθηματικό αντίκτυπο του ποιήματος.
Comments