Ήμασταν και οι δύο εξαίσιοι χορευτές
δίχως καμιά αμφιβολία.
Υπνωτισμένοι στο άρωμα εκλεχτού καπνού
από την καυτερή κοιλάδα, όλα τα μεσημέρια
του καλοκαιριού στριφογυρίζαμε γαλήνια
πάνω σε ένα γυαλισμένο μουσικό κουτί.
Τι tour en l'air! Τι αραβουργήματα!
Το βενετσιάνικο λιοντάρι μας κοίταζε
και παραληρούσε με κρυφά οράματα
για εποχές χωρίς δεσμά
και αρωματικά μερόνυχτα στο μέλλον.
Ο θεοφοβούμενος αφέντης τρόμαξε.
Μάταια χτυπούσε το γυαλιστερό κουδούνι
καλώντας τη νεαρή του κόρη να πάει σχολείο
αλλά το φλάουτο του νέο-τροβαδούρου
την παρέσυρε σε νύχτες μυρωδιάς κανέλας
και στην αγκαλιά μεθυσμένων ξωτικών.
Όλοι οι χορευτές θυμόμαστε τη τέχνη
του χορού της—η ντίβα ήταν έξοχη.
Πήρα στους ώμους το βαρύ φορτίο
της νιότης της
—παρόλο που αυτό δεν ήταν εύκολο—
και της είπα ευχαριστώ για μια τέτοια καλοσύνη.
Τώρα, θρηνώ τις δεκαετίες που χάθηκαν.
Το θέατρο καταστραμμένο και άθλιο, ακόμα
στέκεται με την ανοχή ενός αγέραστου λογοκριτή
αλλά η πρίμα μπαλαρίνα δεν έχει να κοσμήσει
τη σκηνή του εδώ και τόσα χρόνια.
Read the English version of this poem The Troubadour's Flute
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Ένα Ποίημα Φαντασίας και Ενηλικίωσης από τη σειρά Ποιήματα της Κύπρου
Στο "Το φλάουτο του τροβαδούρου", από τη σειρά Ποιήματα της Κύπρου, ο Κύπριος ποιητής Τάκης Ζαχαρίου αποκαλύπτει έναν κόσμο φαντασίας και συναισθημάτων ενηλικίωσης, φτιάχνοντας ένα ποιητικό νήμα που βρίσκει ανταπόκριση στους αναγνώστες όλων των γενεών. Με υποβλητικές εικόνες και σουρεαλιστική αφήγηση, μεταφέρει τον αναγνώστη σε μια περασμένη εποχή της Κύπρου, όπου η γοητεία της νιότης, η απαγορευμένη μαγεία και η σεξουαλική αφύπνιση μπλέκονται σαν ένας έντεχνος χορός.
Το ποίημα χορεύει ανάμεσα στα πεδία της πραγματικότητας και της φαντασίας, ζωγραφίζοντας μια ζωντανή εικόνα δύο εξαίρετων χορευτών, που χάνονται στη διαχρονική ομορφιά της τέχνης. Η χρήση της γλώσσας από τον ποιητή φέρνει στο μυαλό το μεθυστικό άρωμα του πρώιμου καπνού που αναδύεται από την καμένη κοιλάδα, προετοιμάζοντας το σκηνικό για ένα μαγικό ταξίδι μέσα στις καυτές μέρες του καλοκαιριού.
Στο επίκεντρο του ποιήματος βρίσκεται η βαθιά σύνδεση μεταξύ των δύο χορευτών με τη λαογραφία του τόπου τους. Το βενετσιάνικο λιοντάρι, ένα σουρεαλιστικό σύμβολο δύναμης, χάρης, και μεγαλοπρέπειας, γίνεται μάρτυρας των μαγευτικών παραστάσεών τους, παρασυρόμενο από οράματα για εποχές που δεν έχουν έρθει ακόμα και για αρωματικές νύχτες γεμάτες ανείπωτες υποσχέσεις.
Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, αναδύεται μια αντίθεση ανάμεσα στον θεοφοβούμενο δάσκαλο, που αποδοκιμάζει τις σαγηνευτικές περιπέτειες της χορεύτριας μαθήτριας, και το φλάουτο του τροβαδούρου, σύμβολο απελευθέρωσης και αχαλίνωτου πάθους. Ο ποιητής πλέκει αυτά τα στοιχεία μεταξύ τους, δημιουργώντας μια αφήγηση που ξεχειλίζει από ένταση και γοητεία, θυμίζοντας τη μεταβατική περίοδο της εφηβείας.
Οι αναμνήσεις των χορευτών προσθέτουν στρώματα βάθους στο ποίημα, αφηγούμενες το μεγαλείο των νυχτερινών κινήσεων της πρίμα μπαλαρίνας. Το ποίημα μας κάνει μάρτυρες της θεϊκής ομορφιάς των παραστάσεών της, μιας αιθέριας επίδειξης χάρης και ταλέντου. Το βάρος της νιότης της, που μεταφέρεται με χάρη από τον σύντροφό της, μιλάει για τη γλυκόπικρη ουσία της ενηλικίωσης και της αποδοχής των αναπόφευκτων προκλήσεων της ζωής.
Ο ποιητής αποτυπώνει τη φευγαλέα φύση του χρόνου, θρηνώντας το πέρασμα των άτεχνων δεκαετιών. Το θέατρο, ένα άλλο σουρεαλιστικό σύμβολο, τώρα κατεστραμμένο και άθλιο, στέκεται ως μελαγχολική υπενθύμιση του περάσματος του χρόνου, ενώ η κάποτε μαγευτική πρίμα μπαλαρίνα δεν κοσμεί πια τη σκηνή του εδώ και χρόνια, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο κενό στο πέρασμά της.
Comments