Στο αμυδρό φως του φθινοπώρου
το παγωμένο πάρκο θυμάται τον Απρίλη.
Τα τελευταία χελιδόνια λένε ποιήματα
του περασμένου Μάη κι ανάμεσα
στους ψίθυρους των ξεχασμένων στίχων,
ακούω την ηχώ μιας ιστορίας που άφησε
για σουβενίρ σαν έκλεισε τη πόρτα.
Καθισμένοι στο χθεσινό πατισερί
σιγοπίνουμε καφέ για ώρες.
Μιλά για ήπια δειλινά, τη νέα της ζωή,
και το μικρό της σπίτι δίπλα στη παραλία.
Εγώ παραμένω σιωπηλός—δεν έρχονται
οι λέξεις εύκολα σε αυτούς ζούνε μόνοι.
Περνούν οι ώρες, σχεδόν είναι οκτώ.
Λίγα λουλούδια μαραμένα τρέμουνε
στο βάζο, το τραπεζομάντιλο παγώνει
στο τραπέζι, και οι δρόμοι σκοτεινιάζουν.
Πόσο μακρινή φαίνεται τώρα η άνοιξη!
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής παλιές ιστορίες
Read the English version of this poem Yesterday's Café
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Το Χθεσινό Πατισερί – Απώλεια και Θλίψη – Μελαγχολικά Ποιήματα
Το ποίημα "Το Χθεσινό Πατισερί," από τη σειρά Μελαγχολικά Ποιήματα, διερευνά θέματα έρωτα, απώλειας και της ροής του χρόνου, αποδίδοντάς τα μέσα από ένα φθινοπωρινό σκηνικό. Το ποίημα αρχίζει με μια εικόνα στο αμυδρό φως του φθινοπώρου, όπου το παγωμένο πάρκο θυμάται τον Απρίλη, προσφέροντας έναν έντονα νοσταλγικό τόνο που αντανακλά το παρελθόν που μοιάζει μακρινό, αλλά παραμένει παρόν.
Η εικόνα των "τελευταίων χελιδονιών με φτερά σακατεμένα" μεταδίδει μια αίσθηση ευαλωτότητας και απώλειας. Τα πουλιά, απαγγέλλοντας ποιήματα του περασμένου Μάη, λειτουργούν ως μεταφορά για τα όνειρα και τις ελπίδες που εμποδίζονται ή δεν πραγματοποιούνται, προκαλώντας συναισθήματα μελαγχολίας.
Στη μέση του ποιήματος, ο τόνος γίνεται πιο προσωπικός. Οι ψίθυροι των "ξεχασμένων στίχων" υπονοούν αποσπασματικές μνήμες και την επίμονη παρουσία μιας παλιάς σχέσης. Η αναφορά σε μια ιστορία που "άφησε για σουβενίρ σαν έκλεισε τη πόρτα" υποδηλώνει την εγκατάλειψη και τον υπολειπόμενο αντίκτυπο αυτής της αποχώρησης.
Η σκηνή μεταφέρεται στο Χθεσινό Πατισερί, ένα σύμβολο της παρακμής και της ροής του χρόνου. Η σιωπή του αφηγητή έρχεται σε αντίθεση με την ομιλία της γυναίκας για νέα ξεκινήματα, υπογραμμίζοντας την συναισθηματική απόσταση μεταξύ τους. Οι λέξεις της για "ήπια δειλινά" και το "σπίτι δίπλα στη παραλία" σηματοδοτούν ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της, σε έντονη αντίθεση με την στατική, στοχαστική κατάσταση του αφηγητή. Ο "καφές" που πίνουν ενισχύει την αίσθηση της στασιμότητας και της ψυχρότητας της στιγμής.
Οι καταληκτικοί στίχοι συνοψίζουν την αίσθηση του χρόνου που έχει περάσει. Τα "μαραμένα λουλούδια" και το "τραπεζομάντιλο παγώνει στο τραπέζι" λειτουργούν ως χειροπιαστά σύμβολα της αμέλειας και της διάβρωσης του χρόνου. Το σκοτάδι που πέφτει έξω αντικατοπτρίζει την εσωτερική απώλεια της ελπίδας και της ζεστασιάς, ενισχύοντας το θέμα της λαχτάρας και της ανεπανόρθωτης ροής των εποχών, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Συνολικά, "Το Χθεσινό Πατισερί" είναι ένας διαλογισμός για τη διαρκή φύση της μνήμης και την πικρόγλυκη πραγματικότητα του να προχωράς ενώ κρατάς κομμάτια του παρελθόντος. Οι εικόνες και ο τόνος αποδίδουν αποτελεσματικά την μελαγχολική ομορφιά αυτών των αναστοχασμών.
Comments