Η πόλη μας, τυλιγμένη στην ομίχλη
λαμπυρίζει πάνω στη κορφή του λόφου.
Βλέπω τα αχνάρια μου ακόμη εκεί,
αμυδρά και ραγισμένα, μπροστά
στις κλειδωμένες πύλες της.
Ντύνεται σιωπηλά, τα μάτια μας
ποτέ δεν συναντιούνται και η Γκουινεβίρ
φεύγει πριν ακόμα κλείσει η πόρτα.
Κάθομαι σιωπηλός μέχρι αργά τη νύχτα
περιμένοντας να την ακούσω νάρχεται.
Όμως ξέρω πως τα τρένα πια δεν τρέχουν.
Πανικόβλητος, τρέχω να βρω
παρηγοριά στις λέξεις και τη πέννα.
Γράφω όλες μου τις θύμησες για κείνη,
μερικές αληθινές μα πιο πολλές φτιαγμένες.
Στη στέγη άρχισε να πέφτει χιόνι.
Τα ποιήματα του Μάη τρέμουν στη σελίδα,
οι αράχνες πεθάναν τον Σεπτέμβρη
και οι νύχτες του Δεκέμβρη πλησιάζουν.
Έφτασε πια ο χειμώνας.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής παλιές ιστορίες
Read the English version of this poem Winter
Λίγα λόγια για το ποίημα…
Χειμώνας - Ένα Ποίημα Απώλειας στη Σειρά Μελαγχολικά Ποιήματα
Το ποίημα "Χειμώνας" εξερευνά θέματα απώλειας, μνήμης και της ροής του χρόνου μέσα από μια αφήγηση που είναι εμποτισμένη με μια λεπτή αίσθηση μελαγχολίας. Το ποίημα ανοίγει με μια όραση του Κάμελοτ, ντυμένο σε ομίχλες και λαμπυρίζοντας στους μακρινούς λόφους, προκαλώντας μια αίσθηση μυθικής ομορφιάς που έρχεται σε αντίθεση με την έντονη πραγματικότητα του παρόντος του ομιλητή. Τα αποτυπώματα έξω από τις κλειδωμένες πύλες του Κάμελοτ υποδηλώνουν ένα παρελθόν που κάποτε ήταν προσβάσιμο, τώρα όμως είναι κλειστό και απρόσιτο.
Η σχέση μεταξύ του ομιλητή και της Γκουινεβίρ είναι κεντρική στο ποίημα. Το σιωπηλό της ντύσιμο και η απουσία οπτικής επαφής σηματοδοτούν μια βαθιά αποσύνδεση, η αναχώρησή της αφήνοντας τον ομιλητή σε μια κατάσταση μοναχικής σκέψης. Η σιωπηλή νυχτερινή αγρυπνία του, σε συνδυασμό με τη διακοπή των τρένων, συμβολίζει το τέλος της κίνησης και της επικοινωνίας, ενισχύοντας περαιτέρω την τελικότητα της αναχώρησής της.
Η απάντηση του ομιλητή σε αυτή την απώλεια είναι να καταφύγει στον κόσμο της γραφής, όπου τα αναμνήσεις, αληθινές και φανταστικές, προσφέρουν παρηγοριά. Η πράξη της γραφής γίνεται μέσο διατήρησης και αναδημιουργίας του παρελθόντος, υποδηλώνοντας ότι οι φανταστικές μνήμες παρέχουν μια παρηγοριά που η πραγματικότητα δεν μπορεί πλέον να προσφέρει.
Οι εικόνες του χιονιού που πέφτει στη στέγη, τα μελαγχολικά ποιήματα που τρέμουν στη σελίδα, και ο θάνατος των αραχνών στον κήπο αναγγέλλουν την άφιξη του χειμώνα, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Η αλλαγή της εποχής αντανακλά το εσωτερικό τοπίο του ομιλητή, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας περιόδου ενδοσκόπησης και συναισθηματικής ψυχρότητας.
Συνολικά, ο "Χειμώνας" παρουσιάζει μια αισθησιακή μελέτη για τη φύση της μνήμης και την αναπόφευκτη αλλαγή, χρησιμοποιώντας πλούσιες εικόνες και έναν στοχαστικό τόνο για να μεταφέρει τα θέματα του. Η λεπτή αλληλεπίδραση του ποιήματος μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, μνήμης και φαντασίας, ενσαρκώνει τον αγώνα του ομιλητή να αντιμετωπίσει την απώλεια και τη ροή του χρόνου. Τα μελαγχολικά ποιήματα μέσα σε αυτό χρησιμεύουν ως απόδειξη της διαρκούς δύναμης της μνήμης και του γραπτού λόγου.
Comments